|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2019
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2019 – osiemnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 8 czerwca do 22 lipca 2019 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków. Zawody służyły również jako czwarty etap kwalifikacji do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020. Przedzielony europejskim turniejem kwalifikacyjnym do LIO 2020 sezon był nierówny w wykonaniu większości zespołów. Pierwszy w historii kontynentalnego czempionatu tytuł zdobyli Niemcy, którzy po czwartym miejscu w otwierających zawodach zwyciężyli w drugich. Srebrne medale otrzymali triumfatorzy pierwszego turnieju, Francuzi, brązowe zaś Irlandczycy. Miejsce w turnieju kwalifikacyjnym do World Rugby Sevens Series (2020/2021) otrzymała czołowa trójka sezonu, niebędąca stałymi uczestnikami światowego cyklu, relegowana została natomiast Rumunia[1][2][3]. Informacje ogólneMistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów – dwóch w GPS oraz trzech w niższych dywizjach[4][5]. Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów w okresie od czerwca do lipca – w Moskwie i Łodzi – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[6]:
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do ćwierćfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty miały być ustalane kolejno na podstawie[7]:
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[8]. Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników[9]. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[10]. Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści Conference – z zastrzeżeniem, iż chronieni przed spadkiem są gospodarze turniejów[11]. W tym sezonie stawką zawodów prócz medali mistrzostw kontynentu stawką był także awans do europejskiego turnieju kwalifikacyjnego do LIO 2020, również dla zespołów z niższych poziomów rozgrywek. Prawo udziału w nim uzyskało dziewięć zespołów z GPS – prócz Walii i drużyn już zakwalifikowanych z World Rugby Sevens Series (2018/2019) – finaliści Trophy i triumfator Conference[12]. TurniejeMoskwa (22–23 czerwca)
Łódź (20–21 lipca)
Klasyfikacja końcowa
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
