|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2022
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2022 – dwudzieste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w czterech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 4 czerwca do 3 lipca 2022 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dziesięć zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków. Najrówniejszą formę w cyklu zaprezentowali Hiszpanie, którzy jako jedyni zagrali w obu finałach – wygrywając jeden z nich – broniąc tym samym tytułu sprzed roku, kolejne miejsca na podium zajęli zaś ich finałowi rywale – Niemcy i Francuzi[1][2]. Z niższych poziomów rozgrywkowych awans uzyskały Irlandia, Anglia, Walia i Rumunia[3], Szwajcaria i Mołdawia[4] oraz Malta[5]. Wszystkie turnieje były transmitowane w Internecie[6][7][8]. Wyróżniającymi się zawodnikami w mistrzowskich turniejach byli Jerry Surumi, Jack Hunt i Joris Simon[9], a na poziomie Trophy Jordan Conroy, Joe Browning i Cole Swannack[10]. Informacje ogólneMistrzostwa zostały rozegrane w formie sześciu turniejów – dwóch w GPS oraz czterech w niższych dywizjach – ich harmonogram opublikowano na początku kwietnia 2022 roku[11], odebrane Rosji zawody zostały zorganizowane w Polsce[12]. Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów na przełomie czerwca i lipca – w Lizbonie i Krakowie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca:
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na dwie pięciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – z awansem do półfinałów dla czołowej dwójki z każdej z grup bądź też z walką o poszczególne miejsca dla zespołów z tych samych pozycji. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty miały być ustalane kolejno na podstawie:
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniej edycji. Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści Conference. W tym sezonie stawką zawodów prócz medali mistrzostw kontynentu stawką był także awans do europejskiego turnieju kwalifikacyjnego do Pucharu Świata 2022, również dla zespołów z niższych poziomów rozgrywek. Prawo udziału w nim uzyskało dziewięć zespołów z GPS – prócz mającej zagwarantowany awans Francji – a także Irlandia i Walia oraz najlepsza reprezentacja spośród pozostałych niebrytyjskich drużyn z poziomu Trophy[13]. TurniejeLizbona (25–26 czerwca)
Kraków (1–3 lipca)
Klasyfikacja końcowa
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
