|
Muzeum Narodowe Palau
Muzeum Narodowe Palau (ang. Belau National Museum, BNM[2], jap. ベラウ国立博物館 – trb. Berau Kokuritsu Hakubutsukan) – muzeum narodowe założone w 1955 roku, znajdujące się w Kororze, byłej stolicy Palau i największym mieście tego kraju. Historia.jpg) Muzeum zostało założone w 1955 roku i jest najstarszym na obszarze wysp Mikronezji[2][3]. Początkowo jego siedzibą był niewielki budynek z czasów przynależności Palau do Japonii, znajdujący się niedaleko lokalnego posterunku policji, następnie instytucja zajmowała piętro dawnego japońskiego biura meteorologicznego opuszczonego po Wojnie na Pacyfiku[4]. Przy budynku wzniesiono tradycyjny palauski bai, czyli wykonane z drewna miejsce spotkań przeznaczone dla mężczyzn. Obiekt spłonął w pożarze w 1979 roku, jednak odbudowano go na początku lat 90. XX wieku z zastosowaniem tradycyjnych technik i materiałów[3]. W 2005 roku oddano do użytku nową siedzibę muzeum[2], wybudowaną przy wsparciu finansowym rządu Republiki Chińskiej (Tajwanu)[4]. Wieloletnią dyrektorką instytucji (w latach 1979–2009) była Faustina Rehuher-Marugg, znawczyni historii i kultury Palau. W 2009 roku prezydent Johnson Toribiong powołał ją na stanowisko ministra ds. społeczności i spraw kulturalnych, a nowym dyrektorem muzeum 1 czerwca tego samego roku została Olympia Esel Morei[5][1]. W 2017 roku Muzeum Narodowe Palau podpisało memorandum o porozumieniu z Muzeum Narodowym w Pradze w sprawie współpracy głównie w dziedzinie nauk przyrodniczych[6]. Zbiory Muzeum Narodowe Palau jest instytucją naukowo-badawczą, edukacyjną i dokumentacyjną, zajmującą się także zarządzaniem oraz ochroną i promocją dziedzictwa kulturowego oraz przyrodniczego Palau i pozostałych wysp zaliczanych do Mikronezji[7][2]. W zbiorach instytucji znajduje się ponad 4,5 tys. przedmiotów związanych z historią, etnografią, sztuką oraz historią naturalną, z których większość pochodzi z Palau i Mikronezji, a także z innych wysp Oceanii. Należą do nich m.in. tradycyjna broń czy narzędzia, a także pamiątki z czasów kolonizacji hiszpańskiej i niemieckiej, czasów japońskiej okupacji oraz z okresu II wojny światowej oraz czasów administracji amerykańskiej[7][8]. Cennymi artefaktami są koraliki i muszelki zwane udoud funkcjonujące niegdyś na wyspach jako środek płatniczy[3][7]. Oprócz tego na ekspozycji znajdują się dwa pełnowymiarowe modele palauskich kajaków – kaeb (szybki kajak umożliwiający przemieszczanie się na duże odległości) oraz kabekel (duży kajak wojenny bez żagla, mogący pomieścić nawet 32 wioślarzy)[8]. Kolekcja dzieł sztuki w Muzeum Narodowym Palau obejmuje prace artystów z kraju i zagranicy przedstawiające portrety, krajobrazy oraz sceny z życia codziennego Palauańczyków[7]. W działającej w ramach muzeum sekcji historii naturalnej skatalogowane są okazy palauskich roślin i zwierząt, zwłaszcza gatunków mających znaczenie kulturowe[7]. Przy BNM funkcjonuje też biblioteka, w której zgromadzono ponad 5 tys. różnego rodzaju tomów książek oraz liczne mapy, czasopisma, plakaty, dokumenty archiwalne oraz notatki, artykuły i prace naukowe. Wśród rzadkich książek w zbiorach Muzeum Narodowego Palau wymienia się dzieła niemieckiego antropologa Augustina Krämera, który na przełomie XIX i XX wieku zajmował się badaniami i dokumentacją życia i kultury ówczesnych Palauańczyków, a także egzemplarz wydanego po raz pierwszy w 1788 roku dzieła Account of the Pelew Islands autorstwa George’a Keate’a[3][7]. Muzeum posiada też zdigitalizowane archiwum multimedialne. Instytucja prowadzi badania etnobotaniczne oraz obserwacje cennej mikronezyjskiej awifauny[7]. W obiekcie znajduje się sklep z pamiątkami i restauracja[9]. W przylegającym do muzeum ogrodzie znajduje się tradycyjny bai oraz pomnik pierwszego prezydenta Palau, Haruo Remeliika[3]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||
