Muzeum Narodowe w Kioto

Muzeum Narodowe w Kioto
Kyōto Kokuritsu Hakubutsukan
	; Fasada muzeum
Państwo	Japonia
Miejscowość	Kioto
Data założenia	1897
	Położenie na mapie Kioto Muzeum Narodowe w Kioto
	Położenie na mapie Japonii Muzeum Narodowe w Kioto
	Położenie na mapie prefektury Kioto Muzeum Narodowe w Kioto
	34°59′23,96″N 135°46′23,27″E/34,989990 135,773130
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Muzeum Narodowe w Kioto (jap. 京都国立博物館 Kyōto Kokuritsu Hakubutsukan) – muzeum mieszczące się w Kioto w Japonii, jedno z trzech dawnych cesarskich muzeów sztuki. Muzeum skupia się na dziedzictwie dawnej Japonii oraz sztuce azjatyckiej. Obecnie muzeum jest remontowane i zostanie otwarte ponownie w 2013.

Historia

Decyzję o założeniu Muzeum Cesarskiego w Kioto, dzisiejszego Muzeum Narodowego w Kioto, podjęto w 1889 wraz z decyzją o powołaniu Muzeum Cesarskiego w Tokio (dziś: Muzeum Narodowe w Tokio) i Muzeum Cesarskiego w Nara (dziś: Muzeum Narodowe w Nara). Budowę rozpoczęto w 1892, a zakończono w 1895, zaś pierwszą wystawę otwarto w 1897. Nazwa muzeum zmieniała się kilkukrotnie - w 1900 na Muzeum Dworu Cesarskiego w Kioto (Imperial Household Museum of Kyoto), zaś w 1924 na Muzeum Daru Cesarskiego w Kioto (Imperial Gift Museum of Kyoto). Obecna nazwa funkcjonuje od 1952.

Kalendarium

1897 – założenie muzeum pod nazwą "Muzeum Cesarskie w Kioto"^[1]
1900 – zmiana nazwy na "Muzeum Dworu Cesarskiego w Kioto."^[1]
1924 – przekazanie muzeum miastu Kioto i zmiana nazwy na "Muzeum Daru Cesarskiego w Kioto"^[1]
1952 – odpowiedzialność za zbiory przejmuje rządowy Komitet Ochrony Dóbr Kultury (Committee for the Preservation of Cultural Properties), zmiana nazwy na "Muzeum Narodowe w Kioto"^[1]
1966 – ukończenie sali wystawowej^[1]
1969 – Gmach Wystaw Specjalnych, Brama Główna, kasa biletowa i ogrodzenia uznane za dziedzictwo kulturowe Japonii pod dawną nazwą "Muzeum Cesarskie w Kioto"^[1]
1973 – pierwsza sesja cyklu Wykładów Sobotnich^[1]
1979 – ukończone Centrum Ochrony Dóbr Kultury (Conservation Center for Cultural Properties)^[1]
2001 – rekonstrukcja Bramy Południowej w ramach obchodów stulecia^[1]
2007 – włączenie do Independent Administrative Institution National Institutes for Cultural Heritage^[2]

Gmachy

Muzeum składa się z wielu budynków, z których najważniejsze to Gmach Wystaw Specjalnych (Special Exhibition Hall) z 1895 (architekt: Katayama Tōkuma) oraz Gmach Zbiorów (The Collections Hall) z 1966 (architekt: Morita Keiichi). Wystawy stałe prezentowane są w Gmachu Zbiorów, zaś Gmach Wystaw Specjalnych używany jest do prezentacji wystaw czasowych.

Zbiory

Pierwotnie muzeum powstało w celu gromadzenia i wystawiania dzieł sztuki będących własnością świątyń i sanktuariów, a także eksponatów podarowanych przez Ministerstwo Dworu Cesarskiego. Obecnie większość eksponatów muzeum jest na stałe wypożyczona z tych miejsc.

Muzeum podzielone jest na trzy części:

Sztuki piękne - rzeźby, obrazy i dzieła kaligrafii
Rzemiosło - ceramika, tkaniny, przedmioty z drewna i metalu
Archeologia - obiekty archeologiczne i historyczne

Łącznie w muzeum znajduje się ponad 12 tys. eksponatów, z których ok. 6 tys. jest wystawianych. Muzeum posiada też archiwum fotograficzne zawierające ponad 200 tys. negatywów i kolorowych przezroczy. W kolekcji sztuk pięknych ponad 230 obiektów uznanych jest za skarby narodowe lub znaczące dobra kultury.

Muzeum skupia się główne na dziełach Japonii przednowoczesnej (kolekcja obiektów z epoki Heian uchodzi za największą) oraz sztuce azjatyckiej. Muzeum jest również znane z kolekcji rzadkich i starożytnych chińskich oraz japońskich sutr. Inne znane dzieła to senzui byōbu (widoki krajobrazów) z XI w. oraz gakizōshi (zwoje Głodnych Duchów) z XII w.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ IAI National Museum. (2005). Institutional overview, p. 15.
↑ IAI National Institutes for Cultural Heritage. (2007). Outline, PDF/p. 5.

Linki zewnętrzne

[IAI05report15-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ IAI National Museum. (2005). Institutional overview, p. 15.

[2] IAI National Institutes for Cultural Heritage. (2007). Outline, PDF/p. 5.

[1]

[2]