|
NUR-22
NUR-22 „Izabela”[1] – polska samobieżna stacja radiolokacyjna używana przez oddziały przeciwlotnicze Wojsk Lądowych. Przeznaczona jest do wykrywania, śledzenia, identyfikowania celów powietrznych. Potencjał zasięgowy stacji umożliwia wykrycie obiektów o skutecznej powierzchni odbicia 1 m² lecących na wysokości 1000 m w odległości 80 km. Maksymalna odległość wykrycia wynosi 100 km, a maksymalna wysokość wykrycia 7 km[2]. Stacja zbudowana na podwoziu samochodu Tatra 815 w wersji czteroosiowej. Stacja wywodzi się z samobieżnego radaru NUR-21 na podwoziu gąsienicowym SPG-1. Początkowo planowano jedynie umieszczenie zmodyfikowanej aparatury stacji NUR-21 na podwoziu kołowym w celu obniżenia ceny i kosztów eksploatacji, lecz z uwagi na dostępność nowych podzespołów elektronicznych na przełomie lat 80. i 90., ostatecznie opracowano ulepszoną i nowocześniejszą stację[3]. Prace prowadzono w CNPEP Radwar w latach 1987–1992[2]. Antena została nowo opracowana w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji[2]. Z uwagi na zawieszenie prac, wejście do produkcji opóźniło się i partia próbna powstała w 1997 roku, a następnie w latach 1998–2003 wykonano dla Wojska Polskiego 8 egzemplarzy seryjnych, w tym 6 na zmodyfikowanym podwoziu SPR-22B[2]. W Wojsku Polskim radar NUR-22 otrzymał oznaczenie RT-22 i nazwę Izabela[2]. Część elektroniczną i antenę radaru NUR-22 wykorzystano ponadto przy produkcji jednego egzemplarza eksportowego radaru NUR-21MI na podwoziu gąsienicowym SPG-1M[2]. Antena paraboliczna ma rozmiary 4,2 × 3,1 m i obraca się z prędkością 6 lub 12 obr./min[3]. Antena jest unoszona mechanicznie na ramie. Radar ma całkowicie cyfrowy układ obróbki sygnału. Układ pozwala na automatyczne śledzenie 72 celów powietrznych[2]. Wyposażony jest w system identyfikacji swój-obcy Supraśl i radiostację RRC-9500[2]. Innym radarem jest nowszy NUR-22-3D(N)[2]. Dane techniczne stacji radiolokacyjnej
Dane techniczne nośnika
Wyposażenie
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||
