|
Naoya Shiga
Naoya Shiga (jap. 志賀 直哉 Shiga Naoya; ur. 20 lutego 1883 w Ishinomaki, zm. 21 października 1971 w Tokio) – japoński pisarz[1]. Pochodził z wysoko sytuowanej rodziny o korzeniach samurajskich. Uczęszczał do prestiżowej szkoły Gakushūin, gdzie pod wpływem Kanzō Uchimury nawrócił się na chrześcijaństwo[2]. Później studiował anglistykę na Uniwersytecie Tokijskim, ale studiów nie skończył[3][4]. Związany był z grupą literacką Shirakaba[1][2] (Biała Brzoza[5]). Zasłynął osobistymi utworami z gatunku watakushi-shōsetsu, często zawierającymi wątki autobiograficzne[3]. Jest autorem opowiadań, m.in. Kamisori (Brzytwa, 1910) i Seibei to hyōtan (Seibei i tykwy, 1913), a także powieści takich jak Wakai (Pojednanie, 1917) czy An’ya kōro (Droga w mrokach nocy, 1921, druga część 1937)[2]. W 1949 roku został odznaczony Orderem Kultury[2][6]. W 1951 roku uhonorowano go tytułem zasłużonego dla kultury[7]. W ostatnich dekadach życia niewiele tworzył. Zmarł na zapalenie płuc[2]. Uchodzi za mistrza zwięzłego stylu, który został nazwany jego imieniem[1]. Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||
