Nerwy czaszkowe (łac.nervi craniales) – 12 par nerwów rozpoczynających się, w przeciwieństwie do nerwów rdzeniowych, na obszarze mózgowia i przebiegających głównie w obrębie głowy. Odpowiadają za odbiór różnorodnych wrażeń zmysłowych, pracę kilku ważnych grup mięśni oraz funkcje wydzielnicze gruczołów (ślinowych, łzowych, błon śluzowych, itp.). Chociaż przede wszystkim mają one za zadanie unerwienie narządów głowy, to niektóre z nich sięgają znacznie dalej, bo nawet do jamy brzusznej, np. nerw błędny. Tradycyjnie oznacza się je za pomocą cyfr rzymskich od I do XII, pomimo istnienia innych włókien, również odpowiadających definicji nerwu czaszkowego.
Odmienna klasyfikacja za punkt wyjścia przyjmuje charakter kolumn (słupów) komórkowych istoty szarej, które są miejscami (początku lub końca) projekcji nerwów czaszkowych. Każdej można przypisać określoną funkcję oraz wywodzące się z niej jądra pnia mózgowia; cztery pierwsze związane są również z nerwami rdzeniowymi. W stosunku do nerwów I i II oznaczenia te są stosowane rzadko.
Bardziej nowoczesne propozycje sposobu podziału odrzucają rozróżnienie na nerwy specyficzne (special) i niespecyficzne (general) jako dane arbitralnie; w oparciu o obserwacje z badań embriogenetycznych zostają wówczas zachowane tylko 4 główne grupy (SE, SA ,VA, VE) przy czym nerw wzrokowy jako wstępujący, wywodzący się z cewy nerwowej jest oznaczany jako NTA (Neural Tube Afferent).
Wiele lat po upowszechnieniu się zestawienia 12 par nerwów odkryto jeszcze jeden parzysty nerw, który spełnia definicję nerwu czaszkowego: nerw końcowy (nervus terminalis), u człowieka bardzo trudny do obserwacji nieuzbrojonym okiem. W obecnej chwili jednak zmienianie ogólnie uznanej systematyki w celu uwzględnienia tej nowości nie miałoby sensu i wprowadziłoby niepotrzebne zamieszanie.
Aksony zbiegają się ku tarczy n. wzrokowego, gdzie przechodzą do czaszki drogą kanału wzrokowego. Włókna tworzą skrzyżowanie wzrokowe, potem jednoimienne pasma, kończące się w ciałach kolankowatych bocznych
Aksony krzyżują się na poziomie wzgórków dolnych, wychodzą z mózgu grzbietowo, owijając się wokół odnóg mózgu, przekracza (w ścianie) zatokę jamistą i dostaje się do oczodołu szczeliną oczodołową górną
mm. żucia, m. napinacz błony bębenkowej (SVE); czucie protopatyczne z obszaru twarzy, zatok, jamy ustnej czy nosowej oraz cz. opony twardej mózgu (GSA)
Aksony (dążące ku pasmu n. trójdzielnego czy jąder pasma samotnego) wychodzą w kącie móżdżkowo-mostowym, wkraczają do przewodu słuchowego wewnętrznego; włókna ruchowe leżą w kanale twarzowym, wychodząc otworem rylcowo-sutkowym i dzieląc się na końcowe gałęzie wewnątrz przyusznicy; włókna smakowe tworzą strunę bębenkową i łączą się z n. językowym
Włókna biegną do i z rdzenia przedłużonego bruzdą tylno-boczną, mózg opuszczają albo do niego wchodzą przez otwór szyjny, przesuwa się wzdłuż m. rylcowo-gardłowego; projekcje wewnątrzmózgowe do pasma rdzeniowego n. trójdzielnego i pasma samotnego
Ślinianka przyuszna (GVE); m. rylcowo-gardłowy (SVE); czucie w uchu zewnętrznym (GSA); wrażenia smakowe z tylnej 1/3 języka (SVA)
Włókna biegną do i z rdzenia przedłużonego bruzdą tylno-boczną, mózg opuszczają albo do niego wchodzą przez otwór szyjny, unerwia m.in. serce, płuca, przewód pokarmowy do lewego zgięcia okrężnicy; projekcje daje do pasma rdzeniowego n. trójdzielnego i pasma samotnego
Aksony uchodzą bruzdą przednio-boczną i wybiegają z czaszki kanałem n. podjęzykowego, łukiem zdążając do języka
Mięśnie własne języka, mięsień bródkowo-językowy[1]
Nerwy czaszkowe a rdzeniowe
Obydwa rodzaje nerwów różni nie tylko odmienna lokalizacja, ale także szczegóły budowy i pełniona funkcja. Informacje odbierane przez nerwy czaszkowe z narządów zmysłów służą integracji organizmu jako całości; nie można do nich stosować zasady metamerycznego uporządkowania, charakterystycznego dla nerwów rdzeniowych. Nerwy rdzeniowe odchodzą dwoma korzeniami (przednim i tylnym), gdy tymczasem nerwy czaszkowe ukazują się z zasady jako pojedynczy pień albo zbiór pęczków. Te drugie układają się wyraźnie ponadto w dwa szeregi: przyśrodkowy i boczny.
Przypisy
↑JerzyJ.WalochaJerzyJ., Anatomia Prawidłowa Człowieka – Szyja i Głowa, 2013, ISBN 978-83-233-3581-8. Brak numerów stron w książce
Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. V. Warszawa: PZWL, 1989, s. 161-165. ISBN 83-200-1230-9.
V. S. Ramachandran: Encyclopedia of the Human Brain. Academic Press, 2002, s. 65-81. ISBN 978-0-12-227210-3.
MJ Turlough Fitzgerald: Neuroanatomia. Wrocław: Elsevier Urban&Partner, 2008, s. 209-212;231-237. ISBN 978-83-60290-54-5.
James D. Fix: BRS Neuroanatomy. Williams & Wilkins, 1995, s. 65-81. ISBN 0-683-03249-6.
Olgierd Narkiewicz, Janusz Moryś: Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna. Warszawa: PZWL, 2001, s. 66-84;115-120. ISBN 978-83-200-3751-7.
Morten Moller, Florian M. M. Baeres. The anatomy and innervation of the mammalian pineal gland. „Cell Tissue Res”. 309, s. 139-150, 18 May 2002. Springer-Verlag. DOI: 10.1007/s00441-002-0580-5. ISSN1432-0878.
