|
Nicola Di Bari
Nicola Di Bari, właśc. Michele Scommegna (ur. 29 września 1940 w Zapponecie) – włoski wokalista i kompozytor, dwukrotny zwycięzca Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (w 1971 z piosenką „l cuore è uno zingaro” i w 1972 z piosenką „I giorni dell’arcobaleno”), reprezentant Włoch podczas 17. Konkursu Piosenki Eurowizji z utworem „I giorni dell'arcobaleno”, zwycięzca konkursu telewizyjnego Canzonissima w sezonie 1971–1972 z piosenką „Chitarra suona più piano”. Śpiewa po włosku i hiszpańsku, który uważa za swój drugi język. Jest obecny na włoskich listach przebojów począwszy od wydanego w 1964 roku singla „Amore ritorna a casa”. W latach 80. koncertował dużo w krajach Ameryki Południowej, gdzie zdobył równie mocną pozycję, jak w swojej ojczyźnie[1]. ŻyciorysLata 50., 60. i 70.Michele Scommegna w wieku dziesięciu lat został zapisany przez ojca do Istituto Arcivescovile Sacro Cuore di Manfredonia. Po zakończeniu edukacji i powrocie do rodzinnego domu postanowił zostać piosenkarzem. Zaczął uczestniczyć w niewielkich, regionalnych festiwalach, takich jak Festival di Jesi, La Caravella dei successi i Castrocaro. W 1958 roku przeniósł się do Mediolanu, ówczesnego centrum włoskiej muzyki rozrywkowej i siedziby głównych włoskich wytwórni fonograficznych. Nagrał kilka singli dla wytwórni SAAR, które jednak nie zdobyły powodzenia. W 1964 roku wydał singel „Amore ritorna a casa”, który, zaprezentowany na festiwalu Cantagiro, zapoczątkował jego udaną karierę artystyczną. W 1965 roku Di Bari zadebiutował na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, gdzie w parze z Genem Pitneyem wykonał utwór „Amici miei”, która zdobyła drugie miejsce. Z tym samym wykonawcą uczestniczył również w kolejnych festiwalach: w 1966 roku z piosenką „Lei mi aspetta” i w 1967 – z „Guardati alle spalle”. 21 grudnia 1967 roku ożenił się z Agnese Girardello, a rok później podpisał kontrakt z wytwórnią RCA. W 1970 roku wystąpił na festiwalu w San Remo, prezentując w parze z duetem Ricchi e Poveri utworem „La prima cosa bella”, który zajął drugie miejsce. W kolejnych latach Di Bari wygrał festiwal: w 1971 roku z piosenką „l cuore è uno zingaro”, wykonaną w parze z Nadą, a rok później z utworem „I giorni dell’arcobaleno”, z którym reprezentował Włoch podczas 17. Konkursu Piosenki Eurowizji, zajmując ostatecznie szóste miejsce[2]. W sezonie 1971–1972 wygrał konkurs telewizyjny Canzonissima, śpiewając piosenkę „Chitarra suona più piano”[3]. W 1972 roku wystąpił jako aktor w filmie Torino nera Carla Lizzaniego, komponując również do niego ścieżkę dźwiękową. Zaczął zdobywać popularność poza granicami Włoch, a zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej, gdzie nagrywał swoje piosenki w języku hiszpańskim. Dużym powodzeniem w Ameryce Południowej cieszył się jego album Lei mia wydany w 1977 roku[2]. Lata 80. i późniejszeW 1981 artysta wydał album pt. Passo dopo passo, a pochodzący z niego singiel „Giuro”, okazał się sukcesem w wersji hiszpańskiej. W kolejnych latach Nicola di Bari ograniczył działalność artystyczną, poświęcając uwagę rodzinie[2]. W latach 1985–1995 odbywał międzynarodową trasę koncertową, wystąpił w Kanadzie, Ameryce Południowej, Japonii i Australii. W przerwach między koncertami występował też w telewizji. Pochodzący z albumu Innamorarsi singel „Rosa” okazał się kolejnym sukcesem artysty na południowoamerykańskich listach przebojów. W kolejnych latach ukazały się kompilacje najlepszych utworów artysty. Lata 1998–2010 upłynęły pod znakiem realizacji nowych projektów i koncertów we Włoszech i za granicą[4]. DyskografiaAlbumy[5]
Single i EP-ki[6]
Przypisy
Zobacz teżLinki zewnętrzne
|
||||||||||||||||
