Niemcy bałtyccy zamieszkiwali głównie w ośrodkach miejskich (np. Tallinn, Ryga), na wsi byli najczęściej właścicielami ziemskimi. Niemcy bałtyccy byli potomkami osadników rycerskich, oraz ludności miejskiej napływającej do państwa Zakonu Inflanckiego w średniowieczu. Po sekularyzacji państwa zakonnego w Inflantach, Niemcy bałtyccy powołali Księstwo Kurlandii i Semigalii, w którym rządzili i byli członkami warstw uprzywilejowanych. W okresie przynależności Inflant do Imperium Rosyjskiego z Niemców bałtyckich - wciąż utrzymujących żywe kontakty z rdzennymi Niemcami - rekrutowała się znacząca część rosyjskiego aparatu administracyjnego i korpusu oficerskiego armii rosyjskiej.
Pod koniec wojny większość pozostałych w krajach bałtyckich Niemców uciekła przed Armią Czerwoną. Władze radzieckie już po zakończeniu działań wojennych wysiedliły kilkuset Niemców z Estonii.
Teraźniejszość
Obecnie w krajach bałtyckich pozostało bardzo niewielu Niemców – w Estonii spis z 2000 wykazał 1870 osób, dla których język niemiecki był ojczystym, na Łotwie (w 2004 roku) 3311 osób. Kilka tysięcy etnicznych Niemców żyje także na Litwie. W niektórych opracowaniach do Niemców bałtyckich zalicza się mieszkańców Wschodnich Prus.
Bibliografia
Cygański Mirosław, Dubicki Tadeusz, Niemcy wschodniobałtyccy w Estonii, na Łotwie i Litwie. Zarys dziejów do 1920 roku, Łódź 2004.
Kiewisz Leon, Sprawy łotewskie w bałtyckiej polityce Niemiec, Poznań 1970.
Topij Andrzej, Mniejszość niemiecka na Łotwie i w Estonii 1918-1939/41, Bydgoszcz 1998.
Topij Andrzej, Ludność niemiecka wobec rusyfikacji guberni bałtyckich 1882-1905, Bydgoszcz 1997.
Paluszyński Tomasz, Walka o niepodległość Łotwy 1914-1921, Warszawa 1999.
Paluszyński Tomasz, Walka o niepodległość Estonii 1914-1920, Poznań 2007.