Niemiecko-brytyjski układ morski

Niemiecko-brytyjski układ morski – traktat brytyjsko-niemiecki dotyczący parytetu wielkości floty brytyjskiej i niemieckiej podpisany 18 czerwca 1935 r. w Londynie. Traktat ograniczał rozwój floty niemieckiej do 35% wielkości floty brytyjskiej sumarycznie oraz w rozbiciu na poszczególne klasy okrętów (okręty liniowe, lotniskowce, ciężkie krążowniki, lekkie krążowniki i niszczyciele)^[1]. W przypadku okrętów podwodnych limit wynosił 45%^[2]. Układ w praktyce znosił ograniczenia i zakazy nałożone na Niemcy traktatem wersalskim w zakresie zbrojeń morskich – choć w Wielkiej Brytanii argumentowano jednak, że stanowi jedynie usankcjonowanie oraz ubranie w ramy traktatowe i tak nieuniknionego potajemnego rozwoju niemieckiej floty^[2]. Pierwszy od zakończenia I wojny światowej niemiecki okręt podwodny został przyjęty do służby zaledwie 11 dni po podpisaniu traktatu, a w lipcu tego samego roku Fregattenkapitän Karl Dönitz objął dowództwo pierwszej flotylli niemieckich okrętów podwodnych^[3].

• Poul Grooss: The Naval War In The Baltic 1939-1945. Naval Institute Press, 2018. ISBN 978-1526700001. Brak numerów stron w książce
• Niemiecko-brytyjski układ morski. Die U-Bootwaffe: U-Booty w wojnie 1939-1945. [dostęp 2019-02-18]. (pol.).
• Peter Padfield: War beneath the sea: submarine conflict during World War II. New York: John Wiley, 1996. ISBN 0-471-14624-2.