|
Nowa Kultura (1950–1963)
Nowa Kultura – polski tygodnik społeczno-literacki wydawany w latach 1950–1963 w Warszawie. Czasopismo miało siedzibę przy ul. Wiejskiej 12 w Warszawie[1]. HistoriaPismo powstało z połączenia dwóch tygodników, „Odrodzenie” (1944–1950) i „Kuźnica” (1945–1950). W okresie 1952–1956 było oficjalnym organem Związku Literatów Polskich. Pismo propagowało hasła realizmu socjalistycznego.
Paweł Hoffman został zmuszony do ustąpienia z funkcji redaktora po wydrukowaniu w 1955 na łamach pisma „Poematu dla dorosłych” Adama Ważyka – utworu sprzecznego z zasadami socrealizmu, obnażającego rzeczywistość życia budowniczych Nowej Huty[5]. Za kadencji Stefana Żółkiewskiego zastępcą redaktora naczelnego była Alicja Lisiecka, która pisała recenzje książek. Nazywana „Pryszczatolożką”, lansowała zwłaszcza „pryszczatych” (Woroszylskiego, Mandaliana, Konwickiego), innych natomiast, choćby najzdolniejszych – Iredyńskiego, czy grupę „Współczesności” – bezlitośnie krytykowała[6]. Według Andrzeja Werblana (1958), „Nowa Kultura” była drugim po czasopiśmie „Po prostu” ośrodkiem publicystyki „rewizjonistycznej”. W 1963 Artur Starewicz, sekretarz KC do spraw ideologicznych i propagandy, zlikwidował „Świat”, „Nową Kulturę” i „Przegląd Kulturalny”, powołując na ich miejsce, długo bojkotowany przez środowisko, tygodnik „Kultura” (1963–1981). Redaktorem naczelnym został Janusz Wilhelmi[7]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||
