|
ORP Pomorzanin (1893)
ORP „Pomorzanin” – okręt hydrograficzny Marynarki Wojennej II RP, eks-„Deutschland”, niemiecki statek pasażerski zbudowany w 1893, eks „Wotan”. ORP „Pomorzanin” pozostając w służbie od 1920 był pierwszym okrętem polskiej Marynarki Wojennej na Bałtyku i pierwszą jednostką noszącą tę nazwę. W latach 1922–1924 służył jako statek handlowy „Kaszuba”. Po wycofaniu ze służby w Marynarce w 1932, używany był do 1939 jako statek towarowy „Pomian”. HistoriaZostał zbudowany w 1893 roku w Niemczech jako mały płaskodenny żelazny parowiec pasażersko-pocztowo-towarowy żeglugi przybrzeżnej, nosił nazwę „Deutschland”. Miał pojemność 186 BRT i mógł zabierać 200 pasażerów. Służył do komunikacji między Wyspami Fryzyjskimi, u różnych armatorów. W kwietniu 1914 został sprzedany armatorowi do Stralsundu, na Bałtyk[1]. Według niektórych źródeł, podczas I wojny światowej służył w niemieckiej marynarce wojennej jako pomocniczy patrolowiec pod nazwą „Wotan”[2], lecz jego losy podczas wojny nie są ustalone[1]. W latach 1918–1919 znajdował się w Rostocku, gdzie kupiła go następnie spółka Behnke & Sieg z Hamburga, zmieniając nazwę na „Wotan”[1]. Już w grudniu 1919 roku okręt został zakupiony w Hamburgu[3] przez Polskę (formalnie nabywcą okrętu był kpt. mar. Józef Unrug, gdyż Niemcy nie chcieli sprzedawać statku bezpośrednio rządowi polskiemu)[1]. Z dniem 10 lutego jednostka otrzymała nazwę „Pomorzanin” i wcielona została do Marynarki Wojennej[4]. 1 maja 1920, po remoncie i adaptacji na okręt hydrograficzny, przeprowadzonej w stoczni Wojana w Gdańsku, pod nadzorem inż. Aleksandra Rylke, po raz pierwszy podniesiona została bandera wojenna. Dowódcą okrętu został por. mar. Jerzy Rychłowski. Z tym momentem w historii „Pomorzanina” wiąże się ciekawy incydent. Otóż gdy okręcik wychodził z Gdańska, mijał zacumowane w Nowym Porcie trzy krążowniki brytyjskie „Castor”, „Delhi” i „Danae”. Wymieniono przepisowe honory wojskowe nie wiedząc, że w 24 lata później „Danae” podniesie biało-czerwoną banderę i przyjmie nazwę „Conrad”. Tak oto spotkały się dwa okręty II Rzeczypospolitej: pierwszy i ostatni, najmniejszy i największy[5]. 25 lutego 1922 okręt wycofano ze służby w związku z przekazaniem zadań hydrografii władzom cywilnym. Od marca 1922 do stycznia 1924 „Pomorzanin” służył w polskiej marynarce handlowej, pod nazwą „Kaszuba” (eksploatował go Urząd Marynarki Handlowej w Wejherowie). Po krótkim okresie służby jako statku hydrograficznego, wykorzystywano go do wycieczek na Zatoce Gdańskiej i sporadycznie do portów zagranicznych (Szwecja, Dania). Z dniem 11 stycznia 1924 Minister Spraw Wojskowych ponownie wcielił jednostkę do Marynarki Wojennej i przywrócił jej nazwę ORP „Pomorzanin”[6]. Okręt poddano wówczas modernizacji wyposażenia i przebudowie i 1 maja rozpoczął czynną kampanię jako okręt hydrograficzny. Został wycofany ze służby 14 lutego 1932[7][1]. W tym samym czasie trałowiec ORP „Mewa” został przebudowany na okręt hydrograficzny i przemianowany na ORP „Pomorzanin”. Po skreśleniu z listy okrętów MW jednostka zakupiona została przez prywatnego armatora – firmę Wanda i Jerzy Górniccy z Płocka, za 14 000 zł. Do 1939 roku pływał po Wiśle na trasie Tczew–Gdańsk–Gdynia jako statek towarowo-pasażerski „Pomian”; portem macierzystym była Gdynia. Przebudowano go w Stoczni Gdyńskiej, przystosowując go bardziej do przewozu towarów (miał nośność ok. 180 t). Od 1934 eksploatowała go Polska Żegluga Rzeczna „Vistula”. Po kampanii wrześniowej został przejęty przez Niemców. W 1945 został zatopiony przez Niemców w stoczni Wojana w Gdańsku. Wydobyto go i przetransportowano do Stoczni Gdańskiej, lecz odbudowa nie była opłacalna i wrak został pocięty na złom w 1950[1]. Dowódcy okrętu
Kalendarium
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
