|
Olga Lewicka
Olga Lewicka (ur. 1975 we Wrocławiu) – polska malarka. Zajmuje się także peformensem, tworzeniem instalacji oraz pisaniem książek i tekstów o sztuce[1]. Podejmuje tematy m.in. z zagadnienia utopii politycznych, retoryki obrazu i abstrakcji[2]. W swoich pracach odwołuje się także do tematyki z zakresu filozofii, historii sztuki czy problematyki dzieł sztuki[3]. Życiorys i twórczośćUrodziła się w 1975 roku we Wrocławiu. Studiowała filologię germańską, filologię polską oraz filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1999–2002 jako stypendystka programu Deutsche Forschungsgemeinschaft przebywała we Frankfurcie nad Odrą[3]. W 2003 roku obroniła doktorat z kulturoznawstwa na temat dekonstrukcji i twórczości Jacksona Pollocka na Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie. W 2004 roku obroniła dyplom z dziedziny malarstwa na Wydziale Malarstwa i Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Jej promotorem był malarz i wykładowca Andrzej Klimczak – Dobrzaniecki[3]. Swoją pracę dyplomową artystka zatytułowała 2856 (co odnosiło się do numeru jej indeksu na uczelni). W tej instalacji zestawiła czarno-białe portrety Martina Kippenbergera, Rrose Sélavy oraz Sore Lepetty (będącej ukrytym autoportretem autorki) z kilkunastoma obrazami pokrytymi silikonowym pismem. Instalację dopełniała ścieżka dźwiękowa składająca się ze zmiksowanym piosenek Madonny i wykładu filozofa Theodora W. Adorno[4]. W 2005 artystka otrzymała Grand Prix Konkursu Gepperta za instalację malarską Suede peek-a-boo-toe pump with Swarovski-crystal-encrusted heel (co po polsku znaczy Zamszowy pantofel na obcasie inkrustowanym kryształem Swarovskiego)[4]. W 2010 została stypendystką programu Ministra Kultury Młoda Polska, a w 2014 stypendystką niemieckiego programu Stiftung Kunstfonds. Od 2015 r. prowadzi jedną z Pracowni Obrazu znajdujących się na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie[2]. Zwróciła uwagę krytyków sztuki serią obrazów-pism, tworzonych za pomocą białego silikonu nakładanego na białe tło. Biały silikon zlewa się z białym tłem, a napisy z wypowiedzi o sztuce czy esejów są możliwe do odczytania dzięki rzucanemu światłocieniowi[4]. W swojej sztuce wyraźnie sprzeciwia się rozdziałowi zagadnień i problemów malarskich od problemów konceptualnych i politycznych. Używa abstrakcyjnych form do opisywania zglobalizowanego społeczeństwa, władzy czy ciemnych wizji przyszłości[5]. Wybrane wystawyIndywidualne[4]:
Zbiorowe:
PublikacjeKsiążki[1]:
Przypisy
|
