|
Opactwo w Durrow
Opactwo w Durrow – dawny klasztor w Durrow w hrabstwie Offaly w Irlandii. W 2010 roku sześć wczesnośredniowiecznych klasztorów chrześcijańskich, w tym opactwo w Durrow, zostało wpisanych na irlandzką listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Irlandia zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO. HistoriaOpactwo zostało założone przez Kolumba opata z Hy, najprawdopodobniej pomiędzy rokiem 585 a 589[1]. Beda Czcigodny podaje, że miało to miejsce przed wyjazdem opata do Brytanii, natomiast biograf Kolumby – Adamnan z Hy, że po jego wyjeździe, a podczas jednej z wizyt Kolumby w Irlandii[1]. Opactwo znajdowało się w strategicznym miejscu nieopodal geograficznego środka Irlandii i zaraz na południe od Slighe Mghór (ang. The Great Way) – głównego szlaku przecinającego wyspę z zachodu na wschód (współcześnie pomiędzy Kilbeggan a Tullamore w hrabstwie Offaly)[1][2]. Kolumba powierzył budowę opactwa mnichowi Laisrénowi (swojemu krewnemu), któremu pozostawił precyzyjne wytyczne[1]. Pierwsze zabudowania wznoszone były z drewna i nie zachowały się do czasów współczesnych[2]. Opactwo wkrótce zyskało na znaczeniu – w 630 roku w Durrow lub jego pobliżu odbył się synod w sprawie obchodzenia Wielkanocy[1]. Spoczął tu m.in. król Domnall Midi z klanu Cholmáin[3]. Dzięki dogodnemu położeniu klasztor był odwiedzany przez licznych pielgrzymów, co przyczyniło się do jego bogactwa[2].  Niewiele wiadomo o dziejach opactwa w wiekach późniejszych[1]. Kroniki wspominają o bitwie pomiędzy Durrow a miastem klasztornym Clonmacnoise w 764 roku, podczas której Durrow straciło 200 ludzi[1]. Kroniki Ulsteru odnotowują spalenie wielu klasztorów wraz z ich bibliotekami, w tym opactwa w Durrow, w roku 1095[1]. W XII w., z inicjatywy Malachiasza, w Durrow założono klasztor augustiański, który został doszczętnie zniszczony w 1175 roku[2]. Po reformacji i rozwiązaniu wielu klasztorów, opactwo w Durrow zostało zamknięte w 1541 roku[2], a jego kościół stał się kościołem parafialnym i funkcjonował do końca XIX w.[1] Opuszczone opactwo popadło w ruinę[4]. Do dziś z oryginalnych artefaktów zachowały się jedynie kamienny wysoki krzyż (High Cross) i studnia[4]. Prawie trzymetrowy krzyż, najprawdopodobniej z IX w.[2], zdobią sceny ze Starego i Nowego Testamentu z charakterystycznymi przedstawieniami ludzi i ich emocji[1]. W 2010 roku sześć wczesnośredniowiecznych klasztorów chrześcijańskich, w tym opactwo w Durrow, zostało wpisanych na irlandzką listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Irlandia zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO[5]. Księga z DurrowW opactwie przechowywano bogato iluminowany, pergaminowy manuskrypt z II połowy VII w. z łacińskim przekładem czterech Ewangelii – najstarszy znany rękopiśmienny ewangeliarz z terenu Wysp Brytyjskich – tzw. Księgę z Durrow[1]. Obserwacje astronomiczneW lipcu 1054 roku mnisi w Durrow mieli zaobserwować nagłe pojawienie się na niebie niezwykle jasnej gwiazdy, co zostało odnotowane w Kronikach Czterech Mistrzów[6][7]. Mary Mulvihill podaje, że jest to jedyna znana obserwacja wybuchu supernowej w 1054 roku na terenie Europy[6]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||
