Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

 

Ostoja (kolejnictwo)

Kolej szklarniowa Akademii Rolniczej w Poznaniu – ostoje wózków (drewniane, zewnętrzne)

Ostojarama pojazdu szynowego (np. lokomotywy, wagonu lub wózka). Zależnie od budowy i zastosowania taboru ostoja może być metalowa lub drewniana, a pod względem zawieszenia na osi, zewnętrzna lub wewnętrzna (umocowana po zewnętrznej lub wewnętrznej stronie koła).

Ostoja parowozu

W wykształconej typowej postaci, ostoja parowozu to stalowa rama nośna, złożona z dwóch wzdłużnych belek (ostojnic), połączonych poprzecznicami[1]. W zależności od technologii wykonania wyróżnia się ostoje blachowe (profile tłoczone z płyty grubości ok. 30 mm), belkowe (z walcowanych płyt stalowych grubości 70-125 mm) i kombinowane[1]. Poprzecznice mogą być blachowe lub kątownikowe, a także w formie ażurowych skrzyń. Z przodu i tyłu ostoi ostojnice są połączone belkami zderzakowymi – czołownicą i tylnicą lub skrzynią sprzegową w przypadku parowozów z tendrem[1].

Ostojnice mają wycięcia i wykroje, w których mogą poruszać się w pionie łożyska osi (najczęściej maźnice, w nowszych konstrukcjach łożyska toczne), zawieszone na resorach[1]. Niektóre konstrukcje miały ostoje zewnętrzne, z ostojnicami z zewnętrznej strony kół, napędzanych wówczas za pomocą korb Halla lub wykorbionych osi.

Przypisy

  1. a b c d Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978, s. 36.
Prefix: a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9

Portal di Ensiklopedia Dunia

Kembali kehalaman sebelumnya