Owczarek pirenejski – rasapsów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Podlega próbom pracy[1].
W latach 20. XX wieku ze względów niewielkich różnic anatomicznych oraz tych, które dotyczą długości szaty wyodrębniono z grupy owczarków pirenejskich, owczarka pirenejskiego o gładkiej kufie, dla którego już wtedy stworzono odrębny wzorzec. Ze względu na te dwie odmiany tej rasy nadano im oddzielne numery FCI[2]:
Owczarek pirenejski odmiana długowłosa, o numerze wzorca 141
owczarek pirenejski o długim włosie na całym ciele (face normal, Berger des Pyrénées à poil long)[3],
owczarek pirenejski o długim włosie z dużą ilością podszerstka i krótkowłosej kufie (face rase) – odmiana rzadziej spotykana, łatwiejsza w pielęgnacji. Psy face rase mają mniejszy temperament i większe zaufanie do człowieka, niż typ face normal[4].
Pielęgnacja
Pielęgnacja sierści nie jest czasochłonna. Trzeba usuwać nadmiar włosów z wewnętrznej strony uszu.
Zachowanie i charakter
Inteligentny, aktywny i gotowy do pracy. Czujny i szybki, obdarzony dobrym węchem.
Wymaga konsekwentnego wychowania. Jeśli nie ma zajęcia i większość dnia spędza w zamknięciu, może sprawiać kłopoty. Nadaje się na psa ratownika oraz sprawdza się w psich sportach. Dobry stróż[5].
Przypisy
↑Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 56.
↑Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras. (pdf).
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 115. ISBN 83-7073-122-8.
David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce
