Pałacyk myśliwski GlienickePark przy pałacyku myśliwskim GlienickePałacyk myśliwski Glienicke po przebudowie przez Ferdinanda von Armina, ok. 1865 r.[1]Brama wjazdowa do parku okalającego pałacyk myśliwski Glienicke, ok. 1872 r.[2]
W 1859 książę Prus Karol zakupił posiadłość, przenosząc sierociniec do nowego budynku w Klein Glienicke. Następnie zlecił przebudowę rezydencji dla swojego syna Fryderyka Karola w stylu francuskiegoneobaroku. Pałacyk otrzymał ozdobne szczyty, wykusze oraz wieże zwieńczone kopułami[4]. Prace podjął jego nadworny architekt Ferdinand von Arnim. Park wokół pałacyku zaprojektował Peter Joseph Lenné. Zabudowania wsi Klein Glienicke zostały przebudowane w modnym wówczas stylu szwajcarskim.
W latach 1885–1889 książę Fryderyk Leopold przeprowadził przebudowę obiektu w stylu neorenesansowym. Albert Geyer dodał południowe skrzydło, wieżę oraz piętra w części środkowej. Posiadłość otoczono murem, który w 1961 stał się częścią granicy pomiędzy NRD a RFN, przy czym pałacyk znalazł się na terenie Berlina Zachodniego a wieś po stronie wschodniej[5].
W 1939 r. pałacyk przeszedł w posiadanie miasta Berlina. W latach 1941–1945 mieścił się tu magazyn niemieckiej wytwórni filmowej UFA. Po II wojnie światowej pałacyk stał się siedzibą szkoły kadetów Armii Czerwonej. Od 1947 znajdował się tu ośrodek dla sierot wojennych. Budynek służył również jako tymczasowe schronienie dla mieszkańców Berlina wysiedlonych przez Sowietów z dzielnicy Neubabelsberg. W 1952 r. urządzono tu schronisko młodzieżowe.
W latach 1962–1963 pałacyk został przebudowany przez Maxa Tauta, który dodał przeszklone wykusze na piętrach dolnych. W latach 1964–2003 pałac służył jako międzynarodowe centrum konferencyjne. W 1984 zamknięto mieszczący się tu dom dziecka.
Od 2002 r. budynek stał się siedzibą Sozialpädagogische Fortbildungsstätte Jagdschloss Glienicke (SFJG). 31 marca 2003 w gmachu wybuchł pożar, który strawił południowe skrzydło[6]. Odbudowa potrwa do 2011.
W 2007 r. SFJG połączyło się z Sozialpädagogischen Fortbildungswerk Brandenburg (SPFW), tworząc Sozialpädagogisches Fortbildungsinstitut Berlin-Brandenburg (SFBB), który utrzymał siedzibę w pałacyku.
Stfitung Preußische Schlösser und Gärten, Landeshauptstadt Potsdam (Wyd.), Erlebnis Welterbe. Die Schlösser und Parks von Potsdam und Berlin, Poczdam, 2008 ISBN 978-3-9812145-0-5.
