|
Radomir Reszke
Radomir Reszke (ur. 26 października 1920 w Moskwie[1][2], zm. 2 grudnia 2012 we Wrocławiu[3]) – polski dyrygent, kompozytor i pedagog muzyczny. ŻyciorysOd 1937 roku był chórmistrzem w Liceum Administracyjno-Handlowym w Wilnie[2]. Po uzyskaniu matury podjął w 1939 roku studia w Wileńskim Konserwatorium Muzycznym[1][2]. Podczas II wojny światowej pracował jako muzyk orkiestrowy i dyrygent chórów[1], m.in. w Reprezentacyjnej Orkiestrze Jazzowej Republiki Litewskiej i w Teatrze Muzycznym w Wilnie[2]. Po wojnie wrócił do przerwanych studiów[1]. W 1949 roku przeniósł się do Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu, gdzie uzyskał najpierw dyplom na Wydziale Pedagogicznym (1952), a następnie dyplom z dyrygentury u Włodzimierza Ormickiego (1954) i z kompozycji u Stefana Bolesława Poradowskiego (1957)[1][2]. Od 1949 roku działał we Wrocławiu jako instruktor w ruchu amatorskim i nauczyciel w szkołach muzycznych[1][2]. Od 1952 do 1954 roku był dyrygentem orkiestry Zespołu Pieśni i Tańca Śląskiego Okręgu Wojskowego[2][4]. W latach 1956–1968 był wizytatorem ognisk artystycznych[2]. W 1967 roku uzyskał uprawnienia instruktora kategorii specjalnej[1][2]. Prowadził szkolenia dla instruktorów muzycznych, kursy kwalifikacyjne dla dyrygentów zespołów amatorskich, był opiniodawcą i konsultantem programów oraz jurorem konkursów i przeglądów muzycznych[1][2][4]. Był współorganizatorem i w latach 1954–1961 drugim dyrygentem Wrocławskiej Orkiestry Symfonicznej (późniejszej Filharmonii Wrocławskiej)[1][2]. Od 1961 do 1963 roku był jej kierownikiem artystycznym i pierwszym dyrygentem[1][2][4]. W latach 1969–1973 był przewodniczącym Dolnośląskiego Klubu Instruktorów Amatorskich Zespołów Artystycznych[1]. Występował gościnnie jako dyrygent w Lublinie, Zielonej Górze, Jeleniej Górze oraz w NRD[1][2]. Nagrywał dla Polskiego Radia, Pantomimy Wrocławskiej i Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu[1][2][4]. W latach 1955–1956 był nauczycielem w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej we Wrocławiu[1][2]. Od 1956 roku wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu[1][2], w 1967 roku uzyskał tytuł docenta, a w 1988 roku profesora nadzwyczajnego[2]. Pełnił na tej uczelni funkcję prodziekana (1967–1968) i dziekana (1968–1981) Wydziału Wychowania Muzycznego, kierownika katedry Wychowania Muzycznego (1972–1981) i dyrektora Instytutu Muzykoterapii (1984–1985)[2][4]. Gościnnie wykładał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze (1974–1980)[2]. Był członkiem Związku Kompozytorów Polskich (od 1958) i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS (od 1957)[2]. Zaczął komponować na początku lat 50. XX wieku, początkowo na potrzeby ruchu amatorskiego, zespołów pieśni i tańca oraz orkiestr wojskowych[1][2]. Jego dorobek kompozytorski obejmuje około 50 pozycji[1][2], w tym symfonie, koncerty solowe, utwory kameralne, wokalno-instrumentalne i chóralne[2][4]. Wydał podręczniki Teoria dyrygowania (1966), Instrumentoznawstwo ogólne z akustyką w zarysie (1966), Instrumentoznawstwo specjalne dla instruktorów zespołów amatorskich małych form (1967), Instrumentoznawstwo specjalne dla kapelmistrzów orkiestr dętych (1967)[2]. Kompozycje(na podstawie materiałów źródłowych[2])
Przypisy
|
