Rajdowe Mistrzostwa Świata 1990
Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1990 były 18. sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 12 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1990 został hiszpański kierowca Carlos Sainz startujący samochodem Toyota Celica GT-Four ST165, wyprzedził on Didiera Auriola i Juha Kankkunena. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Mitsubishi.
Kalendarz
W sezonie 1990 kalendarz mistrzostw świata składał się z dwunastu rajdów, w porównaniu do ubiegłego sezonu zabrakło w nim Rajdu Szwecji.
Zespoły i kierowcy
Zespół
|
Producent
|
Samochód
|
Opony
|
Kierowca
|
Rundy
|
Martini Lancia
|
Lancia
|
Delta Integrale 16V
|
M
|
Miki Biasion
|
1–3, 5, 7, 10, 12
|
Juha Kankkunen
|
1–3, 5, 7–10, 12
|
Didier Auriol
|
1–2, 4–5, 7–10
|
Bruno Saby
|
1, 4, 12
|
Alex Fiorio
|
3, 9
|
Yves Loubet
|
4
|
Paola de Martini
|
7
|
Toyota Team Europe
|
Toyota
|
Celica GT-Four ST165
|
P
|
Carlos Sainz
|
1–10, 12
|
Mikael Ericsson
|
1, 3, 5, 8–10
|
Armin Schwarz
|
1–2, 4, 10, 12
|
Björn Waldegård
|
3
|
Jorge Recalde
|
7
|
David Llewellin
|
12
|
Mats Jonsson
|
12
|
Mazda Rally Team Europe
|
Mazda
|
323 4WD 323 GT-X
|
M
|
Timo Salonen
|
1–2, 8, 12
|
Hannu Mikkola
|
1–2, 8, 12
|
Grégoire de Mévius
|
2, 9–10
|
Ingvar Carlsson
|
6, 9
|
Rod Millen
|
6, 9
|
Mikael Sundström
|
8, 12
|
Minna Sillankorva
|
8
|
Mitsubishi Ralliart Europe
|
Mitsubishi
|
Galant VR-4
|
M
|
Kenneth Eriksson
|
1–2, 5, 8–9, 12
|
Ari Vatanen
|
1–2, 5, 8, 12
|
Kenjiro Shinozuka
|
3, 11
|
Ross Dunkerton
|
6, 9
|
Patrick Tauziac
|
11
|
Jolly Club
|
Lancia
|
Delta 16V
|
M
|
Dario Cerrato
|
1–2, 10
|
Alex Fiorio
|
5, 8, 10
|
Didier Auriol
|
12
|
Robert Droogmans
|
12
|
Société Diac
|
Renault
|
5 GT Turbo
|
M
|
Alain Oreille
|
1–2, 4–7, 9–11
|
Jean Ragnotti
|
4
|
Sylvain Polo
|
4
|
Claude Balesi
|
4
|
Audi Sport
|
Audi
|
90 Quattro
|
M
|
Paola de Martini
|
1–2, 4–5, 8–10
|
Rudi Stohl
|
3, 5, 7, 11
|
GM Euro Sport
|
Vauxhall Opel
|
Astra Kadett 16V
|
M
|
Louise Aitken-Walker
|
1–2, 4, 6, 9, 12
|
David Metcalfe
|
12
|
Chris Birkbeck
|
12
|
Subaru Technica International
|
Subaru
|
Legacy RS
|
M
|
Markku Alén
|
3, 5, 8, 10, 12
|
Mike Kirkland
|
3, 6
|
Peter Bourne
|
3, 6, 9
|
Ian Duncan
|
3, 5
|
Jim Heather-Hayes
|
3
|
Patrick Njiru
|
3
|
François Chatriot
|
10
|
Derek Warwick
|
12
|
Nissan Motorsports International
|
Nissan
|
200SX
|
D
|
Vic Preston
|
3
|
Jayant Shah
|
3
|
Pavlos Moschoutis
|
5
|
Bastos Motul BMW
|
BMW
|
M3
|
P
|
François Chatriot
|
4
|
Volkswagen Motorsport
|
Volkswagen
|
Golf Rallye G60
|
P
|
Erwin Weber
|
5–6, 9
|
Ford Motor Company
|
Ford
|
Sierra RS Cosworth 4x4
|
P
|
Pentti Airikkala
|
8, 10, 12
|
Malcolm Wilson
|
8, 10, 12
|
Gianfranco Cunico
|
8, 10
|
Gwyndaf Evans
|
8, 10, 12
|
Alex Fiorio
|
12
|
Wyniki
Klasyfikacja kierowców
Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1990 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:
Pozycja
|
1º
|
2º
|
3º
|
4º
|
5º
|
6º
|
7º
|
8º
|
9º
|
10º
|
Punkty
|
20
|
15
|
12
|
10
|
8
|
6
|
4
|
3
|
2
|
1
|
Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą[1]. Wyniki rajdów nie liczone w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach.
|
Kolor
|
Opis
|
Złoty
|
Zwycięzca
|
Srebrny
|
2. miejsce
|
Brązowy
|
3. miejsce
|
Zielony
|
Punktowane miejsce
|
Niebieski
|
Ukończył nie punktował
|
Fioletowy
|
Nie ukończył NU
|
Czarny
|
Wykluczony X
|
Biały
|
Nie wystartował NW
|
Puste
|
Nie brał udziału
|
|
|
Klasyfikacja zespołowa
W sezonie 1990 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:
Pozycja
|
1º
|
2º
|
3º
|
4º
|
5º
|
6º
|
7º
|
8º
|
9º
|
10º
|
Punkty
|
10
|
9
|
8
|
7
|
6
|
5
|
4
|
3
|
2
|
1
|
Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:
Pozycja
|
1º
|
2º
|
3º
|
4º
|
5º
|
6º
|
7º
|
8º
|
Punkty
|
8
|
7
|
6
|
5
|
4
|
3
|
2
|
1
|
Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie były brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej[1].
Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N)
Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę siedem najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
|