|
Rajmund VI z Tuluzy
Rajmund VI z Tuluzy, Rajmund VI z Saint-Gilles (ur. 27 października 1156, zm. 2 sierpnia 1222) – syn Rajmunda V – hrabiego Tuluzy, po śmierci ojca w 1194 został hrabią Tuluzy i podobnie jak ojciec nie podejmował działań zmierzających do rozprawienia się z herezją albigensów.  Oskarżony (prawdopodobnie niesłusznie) o przyczynienie się do śmierci Pierre’a de Castelnau stał się celem świętej wojny, jaka rozpętała się w roku 1208. W 1211 został zaatakowany przez krzyżowców z Szymonem z Montfort na czele, któremu papież powierzył dowództwo wojskowe w krucjacie przeciwko albigensom (1209), którzy mieli dominować na ziemiach hrabstwa Tuluzy (Carcassonne, Albi i Béziers). Krucjata przerodziła się w podbój Langwedocji przez feudałów z północy. Walki charakteryzowały się wyjątkowym okrucieństwem i bezwzględnością po obu stronach. W samym Béziers zabito kilka tysięcy mieszkańców. Po szybkim zdobyciu Béziers i Carcassonne Szymon z Montfort został wyznaczony namiestnikiem hrabstwa Tuluzy i w ciągu kilku lat dokonał podboju całej Langwedocji. Decydujące znaczenie miała bitwa pod Muret w 1213 r., gdzie Montfort pokonał znacznie większą armię Rajmunda i wspomagającego go szwagra, króla Aragonii, Piotra II, który w bitwie tej poległ. W 1215 Rajmund został ekskomunikowany i pozbawiony swych włości przez papieża Innocentego III. Szymon z Montfort przyjął tytuły hrabiego Tuluzy, wicehrabiego Béziers i Carcassonne oraz diuka Narbonny, ale cieszył się nimi tylko do swej śmierci w roku 1218. Rajmund VI był pięciokrotnie żonaty. Odzyskane pod koniec życia hrabstwo Tuluzy odziedziczył po nim najstarszy syn, Rajmund VII. Małżeństwa i potomstwo
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
