Ukończył szkołę ludową w Morawsku[1]. Przez cztery lata służył jako podoficer artylerii w armii austriackiej[2]. Prowadził gospodarstwo rolne, był aktywistą związków hodowców bydła i długoletnim członkiem Pierwszego Galicyjskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików w Jarosławiu[3].
Działalność w ruchu ludowym rozpoczął jako prominentny członek Stronnictwa Chrześcijańsko-Ludowego, należał do grupy współpracowników ks. Stanisława Stojałowskiego[4][5][6]. Był jednym z propagatorów zakładania kółek rolniczych[7]. Za wystąpienia w czasie chłopskich protestów, a także za propagowanie czasopism wydawanych przez ks. Stojałowskiego „Wieniec” i „Pszczółka” (w których publikował) nałożono na niego karę kościelną odmowy udzielenia rozgrzeszenia[8]. Zakaz ten był omijany przez dominikanów z Jarosławia[2]. Robert Cena był współzałożycielem spółdzielni kredytowych w powiatach jarosławskim i cieszanowskim. Był doświadczonym mówcą na wiecach i zgromadzeniach[9].
Chłop na dziesięciu morgach gruntu[b], wybrany na posła w okręgu Jarosław–Cieszanów z kuryi IV-ej. Osobisty przyjaciel ks. Stojałowskiego, dałby się za niego porąbać. Wysłużony sierżant artyleryi, po niemiecku mówi poprawnie. Już na pierwszym posiedzeniu zwrócił na siebie uwagę zawadyacką miną, białym ordynarnym kożuchem i wielką dozą poufałości, z jaką rozmawiał z Luegerem, pierwszy raz w życiu widzianym. Lat liczy 35, wysoki, silnie zbudowany, twarz pociągła, sympatyczna. Obok Szajera należy do najskrajniejszych radykałów. Dawniej szewcem, kamieniarzem, aktorem, buchalterem, malarzem portrecistą i malarzem pokojowym, pisarzem dramatycznym i nowelistą, redaktorem, technicznym rysownikiem i rzeźbiarzem był.
Według Adama Serdecznego, „jego nadrzędnym celem w życiu było ulżenie ciężkiej doli chłopskiej”[2]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Chłopicach[2].
Rodzina i życie prywatne
Pochodził z patriotycznej rodziny chłopskiej z Morawska koło Jarosławia. Był synem Błażeja (ur. 1826) i Ewy (ur. 1829) z domu Poćwierz, którzy zmarli w 1880. Wychowywał się w rodzinie stryja. W 1890 poślubił Rozalię z domu Nietrzeba, miał z nią dwóch synów (Franciszka, który służył w armii Hallera i zmarł w Stanach Zjednoczonych oraz Krzysztofa, który zmarł bezpotomnie w Argentynie) i córkę[1]. Po śmierci Rozalii Robert ożenił się z Zofią Pacułą, z którą miał czterech synów i córkę. W 2006 żył tylko syn Bogusław, który prowadził własne gospodarstwo w Morawsku[2].
↑Gospodarstwo Roberta Ceny miało powierzchnię 18 morgów, czyli około 10 hektarów[2]
Przypisy
↑ abcdeFranzF.AdlgasserFranzF., Kurzbiografie: Cena, Robert [online], Parlament Österreich Republik, Parlamentarier 1848–1918, Wer is wer [dostęp 2020-06-19].
↑ abcdefgAdamA.SerdecznyAdamA., Morawsko – od czasów starożytnych do końca XX wieku, wyd. 2, zawiera biografię Roberta Ceny, Jarosław – Łańcut: Techgraf, 2006, s. 83–107, ISBN 83-86697-63-6.
↑ZofiaZ.Kostka-BieńkowskaZofiaZ., Wielki Strajk Chłopski w powiecie jarosławskim, „Rocznik Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia”, t. XVII, 2008, s. 108–109, ISSN0137-3358.
↑WaldemarW.BałdaWaldemarW., Ksiądz Stanisław Stojałowski: Radykał w sutannie. „Jego długie życie było nieustanną walką” [online], wycieczkinakresy.wordpress.com, 5 maja 2015 [dostęp 2017-04-09], Cytat: Nazywano go [ks Stojałowskiego] „ojcem ruchu ludowego”, „wielkim krzewicielem oświaty wśród ludu”, „obrońcą i męczennikiem sprawy ludowej”, „budzicielem rzesz ludowych”. Tytuły piękne, wdzięczność krótsza.(...) Dosyć wspomnieć, że ile razy nadeszła kampania wyborcza, tyle razy uniemożliwiano mu wzięcie w niej udziału zamykając go do więzienia. A był sadzany w więzieniu, ni mniej ni więcej, tylko 27 razy i przesiedział w niem ogółem około 9 lat.
↑HenrykH.GrymuzaHenrykH., Morawsko – niepospolita miejscowość, „Niedziela”, edycja przemyska (28), 2003 [dostęp 2017-04-08]. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Posłowie polscy w Wiedniu, „Dziennik Krakowski” (372), Kraków 1897, s. 3 [dostęp 2017-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-12], Cytat: Postać [Roberta] Ceny, ubarwiona jeszcze oryginalnym strojem, w którym pierwszy raz zasiadł w sobotę na krześle poselskim, wielce charakterystyczna. Wysoki, silnie zbudowany, twarz pociągła, kość nosowa silnie spłaszczona, oko żywe, usta na wpół otwarte – czapka barania na bakier, długi biały kożuch, pstrokatym karasem szamerowany – oto nasz poseł z Cieszanowa. Z temperamentu – najskrajniejszy z pośród kolegów wszystkich radykał.
↑DorotaD.Litwin-LewandowskaDorotaD., O polską rację stanu w Austrii: Polacy w życiu politycznym Austrii w okresie monarchii dualistycznej (1867–1918), Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2008, s. 320, ISBN 978-83-227-2944-1.
↑Przegląd polityczny, „Kurjer Warszawski”, 80 (348), 17 grudnia 1900, s. 2 [dostęp 2019-10-07].
Bibliografia
Wieniec Polski – pismo polityczne ludowe, Lwów: Alexander Vogel, 25 (2 i 14), 1899 (dostępny w: Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, mikrofisza BJ Mf.005706)
Andrzej Kudłaszyk: Ksiądz Stanisław Stojałowski. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 1998
Konstanty Turowski: Historia ruchu chrześcijańsko-demokratycznego w Polsce. Warszawa: Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, 1989