|
Robert Mazurek
Robert Tomasz Mazurek (ur. 17 września 1971[2] w Lidzbarku Warmińskim[3]) – polski dziennikarz, publicysta, felietonista i podróżnik. ŻyciorysMłodość i wykształcenieRodzice dziennikarza są psychologami. Do zdania egzaminu maturalnego mieszkał w Świeciu[4]. Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim[5]. Kariera publicystycznaOd początku lat 90. publikował na łamach „Nowego Państwa”, „Tygodnika Powszechnego”, „Rzeczpospolitej” i „Dziennika” swoje reportaże oraz felietony z podróży, zwłaszcza po krajach byłego Związku Radzieckiego, Bałkanach, Bliskim Wschodzie i Afryce. Od 2010 jego felietony podróżnicze publikuje miesięcznik „Poznaj Świat”. Był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika „Film”, publicystą „Życia” i „Wprost”[5]. W latach 2006–2009 zamieszczał felietony i cotygodniowe wywiady „Rozmowa Mazurka” w „Dzienniku”[5]. We wrześniu 2009 przeniósł je do „Rzeczpospolitej” („Wywiady Mazurka” ukazywały się w weekendowym Plusie Minusie do grudnia 2016[6])[5][7]. Zaczynał jako jeden z założycieli kwartalnika „Fronda”[8]. W tygodniku „Nowe Państwo” pisał teksty publicystyczne i reportaże historyczne, m.in. o sprawie braci Kowalczyków, Ryszardzie Gontarzu i marcu ’68. Jako pierwszy[potrzebny przypis] polski dziennikarz przeprowadził wywiad z mieszkającym w Szwecji sędzią stalinowskim Stefanem Michnikiem oraz byłym szefem kancelarii Bieruta Kazimierzem Mijalem[potrzebny przypis]. Razem z Igorem Zalewskim stworzył w kwietniu 1998 w tygodniku „Nowe Państwo” rubrykę satyryczną „Z życia koalicji, z życia opozycji”, będącą przeglądem politycznych wydarzeń tygodnia w formie krótkich, sarkastycznych i ironicznych notek. Autorzy podają w niej informacje zdobyte przez siebie, plotki polityczne oraz komentują fakty powszechnie znane. Autorzy wprowadzili też do języka publicznego kilka znanych pojęć, m.in. Telewizja Białoruska oddział w Warszawie (na określenie TVP za prezesury Roberta Kwiatkowskiego), Brunatny Robert (o Robercie Kwiatkowskim), Najsłynniejszy Polski Mulat (o Andrzeju Lepperze). To w tej rubryce po raz pierwszy opisano aferę Rywina[9]. Największą popularność zdobyła ona w tygodniku „Wprost” gdzie ukazywała się w latach 2002–2010, po czym była publikowana (od czerwca 2010) w „Fakcie”[10]. W latach 2011–2012 rubryka ukazywała się w tygodniku „Uważam Rze”, a od grudnia 2012 do czerwca 2018 w tygodniku „W Sieci”[11][12]. W powiązanym z tygodnikiem „W Sieci” portalu wPolityce.pl ukazują się jego felietony w cyklu „Pół porcji mazurka”[13]. Od 2011 na łamach tygodnika „Uważam Rze”, a od 2013 tygodnika „W Sieci” publikuje felietony na temat win. Od lutego 2017 do końca 2020 publikował wywiady w weekendowym wydaniu „Dziennika Gazety Prawnej”[6]. Od października 2018 publikuje w „Plus Minus”, weekendowym dodatku dziennika „Rzeczpospolita” felietony „Wina Mazurka” i „Mazurek na wynos”[14]. W 2010 został laureatem Złotej Ryby, nagrody im. Macieja Rybińskiego dla najlepszych felietonistów[15]. W 2018 został prawomocnie uznany przez sąd winnym przestępstwa polegającego na nieuwzględnieniu autoryzacji dokonanej przez Krystiana Legierskiego w wywiadzie opublikowanym w 2015 w dzienniku „Rzeczpospolita”[16]. W 2020 został nominowany do nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego, po czym zaznaczył jednak, że w przypadku wyróżnienia nie przyjmie nagrody w związku z postanowieniem o nieprzyjmowaniu nagród dziennikarskich[17]. Kariera radiowa i telewizyjnaW 2005 wraz z Zalewskim prowadził w telewizyjnej Jedynce program „Lekka jazda Mazurka i Zalewskiego”. W 2016 był jednym z gospodarzy porannego wydania programu „#dziejesienazywo” emitowanego w serwisie Wirtualna Polska[18][19]. Od września 2016 prowadzi audycję „Poranna Rozmowa w RMF FM”[5]. 31 października 2024 poinformował, że z końcem tego samego roku zakończy współpracę ze stacją radiową RMF FM[20][21]. Od lipca 2020 do grudnia 2022 prowadził audycję „Mazurek słucha” w radiowej Dwójce. Przeprowadzał w niej rozmowy ze znanymi osobami m.in. ze świata mediów, kultury i sztuki na temat ich ulubionej muzyki i z nimi związanej. W trakcie programu były również odtwarzane utwory muzyczne bliskie zapraszanym gościom[22][23]. Tygodnik Wprost sklasyfikował go w 2018 (21 miejsce[24]), 2021[25] i 2022 (36 miejsce[26]) na liście 50 najbardziej wpływowych Polaków. Media społecznościoweOd września 2021 do października 2023 w serwisie społecznościowym YouTube na kanale „Kanał Sportowy” wraz z Krzysztofem Stanowskim współprowadził program „Mazurek & Stanowski”[27], w którym w satyryczny sposób komentował bieżącą sytuację społeczno-polityczną, wydarzenia z kraju i ze świata oraz tematy związane m.in. z osobami znanymi w przestrzeni publicznej[28][29]. Od lutego 2024 roku Program „Mazurek & Stanowski” jest kontynuowany na nowym kanale na YouTube − „Kanale Zero". Działalność społeczna i oświatowaW 2018 roku został społecznym rzecznikiem Polskiego Towarzystwa Onkologicznego[30]. W 2018 roku odebrał tytuł przyjaciela liceum w Kaliszu Pomorskim[31]. KontrowersjeJego brat Marcin Mazurek był prezesem Polskiego Holdingu Nieruchomości[32], przez co dziennikarz spotkał się z oskarżeniami o brak obiektywizmu w kontekście afery związanej z programem „Willa plus”, przy komentowaniu informacji o finansowaniu przez ministerstwo edukacji kupna i remontów luksusowych nieruchomości[32]. Po wywiadach na Kanale Zero z kwietnia 2024 roku z polskimi aktywistami klimatycznymi (Dominiką Lasotą; a także Janem Latkowskim i Tytusem Kiszką) Mazurek był krytykowany za konfrontacyjny styl dyskusji[33][34][35], pomawianie dyskutantów o przynależność do organizacji terrorystycznej lub przestępczej[33][36] oraz za podważanie konsensusu do co wpływu człowieka na zmiany klimatu[37][36]. Podał nieprawdziwe informacje na temat ministra Marcina Kierwińskiego w listopadzie 2024 roku w programie specjalnym Kanału Zero, a także wypowiadał się o nim w kpiący sposób. Na skutek stanowiska ministra w tej sprawie, Kanał Zero wydał oficjalne przeprosiny[38]. Życie prywatneMa żonę oraz trójkę dzieci. Deklaruje się jako katolik[8][39]. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||
