|
Rocznik świętokrzyski dawny
Rocznik krakowski dawny, hist. Rocznik świętokrzyski dawny – obok rocznika kapituły krakowskiej, rocznika Traski i roczników wielkopolskich, jeden z najważniejszych zachowanych roczników (łac. annales) polskich. HistoriaRocznik powstał najprawdopodobniej w Gnieźnie lub Krakowie w 1. połowie XII w. i jest najstarszym zachowanym zabytkiem polskiej historiografii[1]. Przynajmniej od wieku XIII manuskrypt był własnością kapituły krakowskiej, od połowy XV w. znajdował się w klasztorze na Świętym Krzyżu, zaś w połowie XVIII w. znalazł się w zbiorach Biblioteki Załuskich i dalej dzielił losy biblioteki[1]. Na mocy traktatu ryskiego powrócił do Polski i trafił do zbiorów Biblioteki Narodowej[1]. W 1939 przewieziono go do Kanady, skąd powrócił po dwudziestu latach[1]. Manuskrypt jest dostępny on-line w bibliotece cyfrowej Polona[2]. Tekst rocznika został odkryty w Cesarskiej Bibliotece Publicznej w Petersburgu w 1864 przez Wilhelma Arndta, który następnie wraz z Richardem Roepellem opublikował go w Monumenta Germaniae Historica[1]. Tytuł Rocznik świętokrzyski dawny został nadany przez Augusta Bielowskiego, pierwszego polskiego badacza rocznika[1]. Polskie roczniki były publikowane w Monumenta Poloniae Historica (tomy 2–6 z lat 1872–1893) i w dodatku pn. Monumenta Poloniae Historica Series Nova (dokończenie tomu 6. z roku 1962). W 2016 rękopis został wpisany na Polską Listę Pamięci Świata UNESCO[3]. OpisZapiski rocznikarskie zostały umieszczone w jednej lub dwóch kolumnach na trzech czystych końcowych kartach wcześniejszego kodeksu[1]. Kodeks ten powstał na początku XII w., prawdopodobnie z północnej Francji jako dzieło szkoły w Laon[1]. Oryginalny manuskrypt zawiera Epistolae canonicae, glosę marginalną Walafrida Strabona i interlinearną Anzelma z Laon[1]. Cały kodeks składa się z 40 kart głównych i II dodatkowych[2]. Wymiary kodeksu to 21,5×14 cm[2]. Oprawa kodeksu z tektury i skóry pochodzi z XIX wieku[2]. Zawartość samego rocznika stanowią[1]:
W roczniku znajdują się m.in. zapiski dotyczące przybycia czeskiej księżniczki Dobrawy do Polski (Dubrovka venit ad miskonem) i chrztu Mieszka I (Mysko dux baptizatur)[1]. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||
