Roman Wojciech Kubicki (ur. 22 maja 1957 w Czerwonczynie^[1][2]) – polski filozof, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i innych uczelni, dziekan dziekan Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Jest absolwentem VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1976). W 1980 ukończył studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, tam w 1989 obronił pracę doktorską^[1]. W 1996 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Zmierzch sztuki. Narodziny ponowoczesnej jednostki? uzyskał w Instytucie Filozofii Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie filozofia w specjalności estetyka. Od 1999 był dziekanem Wydziału Edukacji Artystycznej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. 28 lipca 2015 prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych^[3][1].

Został profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Filozofii Wydziału Nauk Społecznych UAM oraz w Katedrze Historii Sztuki i Filozofii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Wykładał także w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi^[3].

W latach 2003–2009 był przewodniczącym Rady Programowej Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu^[4]. Od 2003 zasiada w Kapitule Nagrody Artystycznej Miasta Poznania (od 2011 jest jej przewodniczącym)^[4].

Objął funkcję dyrektora Instytutu Filozofii Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wraz z przekształceniem Instytutu w Wydział (2019) został jego pierwszym dziekanem. Został członkiem Komitetu Nauk Filozoficznych PAN oraz Komisji Zarządzania Kulturą i Mediami Polskiej Akademii Umiejętności^[3][4].

Oprócz publikacji filozoficznych, zajmuje się również krytyką artystyczną i publicystyką. Publikował m.in. w Arteonie i Gazecie Poznańskiej^[4].

• (1991) Interpretacja a poznanie. Studium z filozofii sztuki;
• (1992) Problem destrukcji pojęcia prawdy. Szkice z filozofii poznania (wraz z Pawłem Sójką i Pawłem Zeidlerem);
• (1995) Zmierzch sztuki. Narodziny ponowoczesnej jednostki?;
• (1997) Humanista w ponowoczesnym świecie. Rozmowy o sztuce życia, nauce, życiu sztuki i innych sprawach (wraz z Zygmuntem Baumanem i Anną Zeidler-Janiszewską);
• (1998) ΠΛΗΡΩΜΑ. Art in Search of Fullness (wraz z Moniką Bakke i Anną Jamroziakową);
• (1999) Poszerzanie granic. Sztuka współczesna w perspektywie estetyczno-filozoficznej (wraz z Anną Zeidler-Janiszewską);
• (2001) Ani być, ani mieć? Trzy szkice z filozofii pamięci;
• (2005) Pierścienie Gygesa;
• (2009) Życie w kontekstach. Rozmowy o tym, co za nami i o tym, co przed nami (wraz z Zygmuntem Baumanem i Anną Zeidler-Janiszewską);
• (2013) Egzystencjalne konteksty dzieła sztuki. Studium z pogranicza estetyki i filozofii kultury.