Konrad Zollner von Rotenstein, wielki mistrz zakonu krzyżackiego, zaręcza dotrzymanie zawieszenia broni na czas rokowań mających się odbyć na wyspie na rzece Dubissa z Jagiełłą, „wielkim królem litewskim” (dokument z 1385 roku).
Formalnie po zawarciu rozejmu strony, które go zawarły, nadal pozostają w stanie wojny. W razie zerwania rokowań walka może zostać wznowiona.
Warunki zawierania rozejmu normuje haski regulamin wojny z 1907 roku (rozdział 5, art. 36 – 41), a w szczegółach konkretna umowa[4].
Konwencja genewska o jeńcach z 1929 roku w art. 75 przewiduje, że zawierając rozejm, strony powinny umieścić w umowie porozumienie o repatriacji jeńców, a przynajmniej rozpocząć rozmowy w tej sprawie. W każdym razie repatriacja ta powinna nastąpić w jak najkrótszym czasie po zawarciu pokoju[5].
↑Np. rozejm zawarty 12 października 1920 roku w Rydze nakazywał zaprzestać wszelkich działań wojennych na lądzie, wodzie i powietrzu począwszy od 18 października. Wstrzymanie walk następowało na 21 dni, każda strona mogła wypowiedzieć go z 48-godzinnym wyprzedzeniem. O ile przed upływem terminu żadna ze stron nie skorzystała z możliwości wypowiedzenia, rozejm przedłużał się automatycznie aż do ratyfikacji definitywnego traktatu pokojowego, jednak każda strona mogła wypowiedzieć rozejm z 14-dniowym wyprzedzeniem. Rozejm traciłby moc również, jeśli w terminie, przewidzianym w nim dla wymiany dokumentów ratyfikacyjnych (co nastąpiło 2 listopada 1920 roku), czynności te z jakichkolwiek powodów nie byłyby dokonane. Wznowienie działań wojennych nie mogło jednak nastąpić wcześniej, niż w 48 godzin po upływie terminu naznaczonego dla wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
↑Obecnie obowiązująca Konwencja z 1949 w art. 118 nakazuje zwolnienie i repatriację jeńców bezzwłocznie po zakończeniu działań zbrojnych.
