Serge Nigg

Serge Nigg

Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1924 Paryż
Pochodzenie	francuskie
Data śmierci	12 listopada 2008
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor
Odznaczenia

Serge Nigg (ur. 6 czerwca 1924 w Paryżu^[1][2], zm. 12 listopada 2008^[3]) – francuski kompozytor.

W wieku 10 lat podjął naukę gry na fortepianie u Ginette Martenot^[1]. W latach 1941–1945 studiował w Konserwatorium Paryskim u Simone Plé-Caussade (kontrapunkt i fuga) oraz Oliviera Messiaena (harmonia i kompozycja)^[1][2]. Od 1946 do 1948 roku odbył także kurs techniki dodekafonicznej u René Leibowitza^[1][2]. W 1949 roku wspólnie z Rogerem Désormière’em, Louisem Dureyem i Charlesem Koechlinem założył lewicową Association Française des Musiciens Progressistes, odwołującą się do ogłoszonej w manifeście paryskim z 1948 roku zasady socrealizmu w muzyce^[1]. W latach 50. nawiązał współpracę z rozgłośnią ORTF, w 1956 roku został członkiem jej komitetu muzycznego^[1][2]. Od 1944 roku należał do Francuskiej Partii Komunistycznej, z którą zerwał po stłumieniu przez wojska radzieckie powstania węgierskiego^[1]. W latach 1967–1982 pełnił funkcję inspektora teatrów operowych we francuskim ministerstwie kultury^[1][2]. Od 1978 do 1989 roku wykładał kompozycję w Konserwatorium Paryskim^[1][2]. W latach 1982–1989 był przewodniczącym Sociéte National de Musique^[1][2]. W 1989 roku został wybrany na członka Académie des Beaux-Arts^[1][2], w 1995 roku objął funkcję jej przewodniczącego^[2].

Nagrodzony został Prix Italia (1958), Grand Prix Musical de la ville de Paris (1974), Grand Prix du SACEM (1978, 1991), Prix Florence Gould (1983), Prix René Dumensil (1987) i sześciokrotnie Grand Prix du Disque^[1][2]. W 1980 roku został odznaczony Legią Honorową^[1].

We wczesnym okresie swojej twórczości pozostawał pod wpływem Oliviera Messiaena^[1]. Następnie uległ wpływom René Leibowitza, jego Wariacje na fortepian i 10 instrumentów należą do najwcześniejszych utworów francuskich utrzymanych w ścisłej technice dwunastotonowej^[1][2]. Kompozytor szybko popadł jednak w konflikt między uprawianą przez siebie awangardową twórczością muzyczną a wymogami stawianymi muzyce przez ideologię komunistyczną, w wyniku czego odrzucił dodekafonię i dokonał znaczącego uproszczenia swojego języka dźwiękowego^[1]. W połowie lat 50. w twórczości Nigga nastąpił przełom artystyczny i próba poszukiwania własnego stylu, który łączyłby komunikatywność z osiągnięciami awangardy^[1]. Kompozytor posługiwał się wówczas różnorodnymi technikami, od ścisłej tonalności po elementy dodekafonii, poszukując inspiracji artystycznych w literaturze i malarstwie^[1].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])