25 czerwca 2005 uzyskał tytuł magistra z zarządzania biznesem na Uniwersytecie w Phoenix. 1 czerwca 2011 ogłosił zakończenie kariery sportowej. W maju 2012 uzyskał stopień doktora na uniwersytecie Barry[2].
Kariera zawodowa
Shaquille O’Neal do NBA trafił w 1992. Został wybrany w drafcie z numerem pierwszym przez Orlando Magic. W swoim debiutanckim sezonie został uznany najlepszym debiutantem roku oraz ustanowił rekord wszech czasów w liczbie wykonanych wsadów do kosza. W 1995. wystąpił w pierwszym swoim finale, Orlando przegrało jednak z Houston Rockets 0-4, a Shaq przegrał w pojedynku centrów z Hakeemem Olajuwonem. W tymże sezonie zdobył tytuł króla strzelców ligi (drugi tytuł zdobył w sezonie 1999/2000). Zajął drugie miejsce w plebiscycie na MVP sezonu[3].
Reprezentował USA na Mistrzostwach Świata w Toronto i IO w Atlancie, zdobywając na obu imprezach złote medale. O’Neal przeszedł do Los Angeles Lakers, w barwach których święcił swe największe triumfy. Zdobył trzy tytuły mistrza NBA (2000, 2001, 2002), za każdym razem zostając najlepszym zawodnikiem finałów. W 2000 został wybrany najlepszym zawodnikiem ligi.
Pod wpływem jego ogromnej dominacji w strefie podkoszowej wynikającej z potężnej sylwetki (216 cm wzrostu oraz wagi wahającej się pomiędzy 135 kg na początku kariery a 146 na jej końcu) i nieprzeciętnej siły zmieniono w 2001 przepisy – dozwolono obronę strefową.
Również z powodu jego warunków fizycznych musiano wzmocnić konstrukcję koszy w całej lidze po tym, jak kilkakrotnie, wykonując wsady, spowodował ich zniszczenie w sezonie 1992-93.
W sezonie 1999/2000 zajął drugie miejsce w głosowaniu na obrońcę roku NBA[4].
Mimo świetnej współpracy O’Neala z Kobem Bryantem i zdobytych tytułów, w 2004. odszedł, skłócony z młodszym kolegą, do Miami Heat. I w tym klubie zdobył mistrzostwo NBA (2006). W sezonie 2004/2005 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej[5].
Na początku 2008 przeszedł do Phoenix Suns. Mimo blisko czterdziestu lat, wciąż należał do najlepszych centrów ligi. Po raz 15. wystąpił w meczu gwiazd, uzyskując wraz z Kobem Bryantem tytuł MVP All Star. Po zakończeniu play-off w 2009 Suns uzgodnili transfer Shaqa do Cleveland Cavaliers. W 2010 podpisał dwuletni kontrakt z Boston Celtics[6].
W dniu 1 czerwca 2011 za pośrednictwem serwisu Twitter ogłosił zakończenie kariery. 6 czerwca odbyła się konferencja prasowa, na której Shaquille O’Neal oficjalnie potwierdził zakończenie kariery i rozstanie się z NBA jako zawodnik. Shaquille O’Neal był jednym z najbardziej dominujących zawodników w całej historii i zdecydowanie najbardziej dominującym podczas swej długiej kariery. Jako jedyny aktywny zawodnik w sezonie 2010/2011 był w czołówce 50 najlepszych graczy w historii NBA.
2 kwietnia 2013 w przerwie meczu Los Angeles Lakers z Dallas Mavericks, koszulka z jego numerem 34 została zastrzeżona i od tego momentu nikt nie może nosić tego numeru barwach drużyny z Los Angeles[7].
Osiągnięcia
Na podstawie[8][9][10], o ile nie zaznaczono inaczej.
.jpg)
