Skałka (Beskid Sądecki)

Skałka

Skałka po lewej stronie
Państwo	Polska
Pasmo	Beskid Sądecki, Karpaty
Wysokość	1163 m n.p.m.
Położenie na mapie Beskidu Sądeckiego Skałka
Położenie na mapie Karpat Skałka
49°28′21,8″N 20°32′21,3″E/49,472722 20,539250
Multimedia w Wikimedia Commons

Skałka (1163 m) – szczyt w Beskidzie Sądeckim.

Masyw Skałki wznosi się w głównym grzbiecie Pasma Radziejowej, pomiędzy Rokitą (898 m) a Przehybą (1175 m). Szczytowe partie stanowi zalesiony grzbiet przebiegający równoleżnikowo, kulminujący w czterech wierzchołkach. Mają one wysokość (kolejno z zachodu na wschód): 1137 (niewybitny), 1156, 1163 oraz 1148 m^[1]. Z najwyższej kulminacji odbiega w kierunku północnym boczny grzbiet Jasiennika, rozgałęziający się następnie na dwie odnogi: zachodnią ze Spadziami (1058 m n.p.m.) i północną z Będzikówką (972 m). Północne stoki Skałki opadają do doliny Majdańskiego Potoku, natomiast południowe – ku dolinie Sopotnickiego Potoku^[2]/.

Na najwyższym szczycie Skałki i na zboczach znajdują się skałki, z których jedna, zwana Kamieniem św. Kingi, została uznana za pomnik przyrody nieożywionej. Jak informuje postawiona w 2004 r. tablica, według legendy w 1285 r. odpoczywała tu św. Kinga, uciekając przed Tatarami w Pieniny^[3].

Dawniej wzdłuż grzbietu Skałki (tego, którym prowadzi czerwony szlak turystyczny), ciągnęły się na długości ok. 2 km hale pasterskie. Po zaprzestaniu pasterstwa uległy zalesieniu, ostały się tylko ich skrawki. Na halach tych gazdował Tomasz Guszkiewicz „Gruś” (1824–1910), słynny w okolicach baca uznawany przez miejscową ludność za czarownika^[3].

Główny Szlak Beskidzki na odcinku Dzwonkówka – Przehyba

Widok na wierzchołki Skałki, Małej Przechyby i Przechyby od południa