Rozegrane zostały trzy konkurencje – dwa konkursy indywidualne (na obiekcie K-120 i K-95) oraz jeden drużynowy na skoczni K-120. Oba obiekty, na których przeprowadzono konkursy mistrzostw świata znajdują się w kompleksie Trampolino Dal Ben. Po raz 31. skoczkowie narciarscy walczyli o medale mistrzostw świata[a].
Do zawodów zostało zgłoszonych 84 zawodników z 24 narodowych reprezentacji[b][1].
Przed mistrzostwami
Do rozpoczęcia mistrzostw świata, sześciokrotnie zawody Pucharu Świata wygrał Sven Hannawald i prowadził w klasyfikacji generalnej. Trzy zwycięstwa w konkursach PŚ miał na swoim koncie Martin Höllwarth, a po dwa zwycięstwa: Primož Peterka, Janne Ahonen i Sigurd Pettersen. Na drugim miejscu, za Svenem Hannawaldem w klasyfikacji Pucharu Świata plasował się Andreas Widhölzl, na trzecim Janne Ahonen, a na czwartym Adam Małysz[2]. Poza prowadzącymi w Pucharze Świata zawodnikami do faworytów zaliczano także Floriana Liegla[3], który przed mistrzostwami siedmiokrotnie zajął miejsca na podium zawodów Pucharu Świata[4].
Dwa spośród trzech konkursów (jeden konkurs indywidualny i jeden drużynowy) skoków narciarskich podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2003 odbyły się na skoczni dużej (K-120) w Predazzo, a jeden na skoczni normalnej (K-95), umieszczonej w tym samym kompleksie skoczni co obiekt K-120.
Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2003 był Sandro Pertile oraz z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, dyrektor zawodów Pucharu Świata, Walter Hofer. Asystentem Waltera Hofera był, podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS, Miran Tepeš. Sędzią technicznym był Branko Dolhar, a jego asystentem – Reed Zuehlke.
Skład sędziowski poszczególnych konkursów przedstawia poniższa tabela.
Sędzia
Kraj
Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. K-120[12][13]
Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. K-95[14][15]
Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. druż. K-120[16]
Zvonimir Borstnar
Słowenia
B
D
A
Tuomo Karjalainen
Finlandia
C
E
B
Ivano Longhini
Włochy
D
–
C
Hans Nordin
Szwecja
–
B
E
Jerzy Pilch
Polska
E
A
D
Manfred Schnetzer
Austria
A
C
–
Przebieg zawodów
Adam Małysz – dwukrotny mistrz świata w 2003 roku.
Pierwszym z konkursów skoków na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2003 były zawody indywidualne na obiekcie K-120. Pierwsza seria konkursowa została przeprowadzona z belki startowej nr 15. Jako pierwszy swój skok oddał Giancarlo Adami, jednak uzyskał 97 metrów i zajął ostatnie miejsce w konkursie. Kolejnymi zawodnikami byli Aleksiej Siłajew i Walerij Kobielew. Obaj reprezentanci Rosji lądowali na 108 metrze. Pierwszy skok za punkt konstrukcyjny oddał Jan Matura, który uzyskał 120,5 metra. Czech prowadził przez dwadzieścia kolejnych skoków, a zawodnikiem, któremu udało się go wyprzedzić był Tommy Ingebrigtsen (129 m). Krócej od Ingebrigtsena, ale dalej od Matury skakali kolejni zawodnicy: Simon Ammann (124 m), Arttu Lappi (124 m), Kazuyoshi Funaki (125 m), Tami Kiuru (126 m), Michael Uhrmann (126,5 m) i Robert Kranjec (127 m). Zmiana lidera nastąpiła po skoku Mattiego Hautamäki, który pobił rekord skoczni lądując na 134 metrze. Skok o trzy metry bliższy wykonał Noriaki Kasai i plasował się bezpośrednio za Finem. 130 metrów uzyskał Hideharu Miyahira i zajmował trzecią pozycję. Do prowadzącej trójki – Hautamäki, Kasai, Miyahira – w pierwszej serii dołączyli tylko Adam Małysz i Sven Hannawald. Małysz skoczył tyle samo co prowadzący Hautamäki, jednak uzyskał o pół punktu niższe noty sędziowskie. Lider Pucharu Świata, Hannawald lądował pół metra przed linią oznaczoną na 130 metrze i zajmował czwarte miejsce po pierwszej serii[17][18].
Noriaki Kasai – trzykrotny medalista mistrzostw świata w 2003 roku.
Drugą serię konkursu na skoczni K-120 rozpoczął Peter Žonta, który uzyskał 113 metrów. Spośród trzeciej dziesiątki pierwszej serii tylko dwóm zawodnikom udało się przekroczyć punkt K. Byli to Martin Schmitt (123 m) i Rok Benkovič (120,5 m). Schmitt pozostawał liderem konkursu aż do momentu, gdy skok o pół metra dłuższy oddał 18. po pierwszej serii, Primož Peterka. Tę samą odległość uzyskał Bjørn Einar Romøren i wyprzedził reprezentanta Słowenii o 0,8 punktu. Spośród zawodników zajmujących miejsca w drugiej dziesiątce Romørena wyprzedzili kolejno: Arttu Lappi i Andreas Widhölzl. Obaj lądowali na 124 metrze. Dziesiąty zawodnik pierwszej rundy, Tami Kiuru także uzyskał tę odległość i dzięki przewadze punktowej objął prowadzenie. Tuż po nim na belce startowej usiadł Florian Liegl i oddał najdłuższy do tego momentu skok serii finałowej – 129 metrów. Startujący bezpośrednio po nim Michael Uhrmann lądował pięć metrów bliżej i uplasował się za Lieglem. Kolejny z zawodników, Robert Kranjec zaliczył 128,5 metra i został liderem konkursu. Zaraz po Słoweńcu na pierwszym miejscu znalazł się Tommy Ingebrigtsen, który jako pierwszy skoczek w drugiej serii przekroczył granicę 130 metrów, lądując 1,5 metra za nią. Metr bliższy skok oddał Hideharu Miyahira i przegrał z Ingebrigtsenem o 2,5 punktu. Czwarty po pierwszej serii, Sven Hannawald, uzyskał 125 metrów, w wyniku czego spadł w klasyfikacji konkursu o trzy miejsca. Noriaki Kasai lądował o metr bliżej od prowadzącego Ingebrigtsena, jednak po pierwszej kolejce miał nad nim 6,1 punktu przewagi i objął prowadzenie. Przedostatnim skoczkiem serii finałowej był Adam Małysz. Polak poprawił ustanowiony w pierwszej serii rekord skoczni o 2 metry, lądując na 136 metrze i został liderem. Bliżej o 2,5 metra lądował prowadzący po pierwszej serii Matti Hautamäki i nie zdołał pokonać reprezentanta Polski. Tym samym złoty medal zdobył Adam Małysz, srebrny Matti Hautamäki, a brązowy Noriaki Kasai[17][18].
Matti Hautamäki – srebrny i złoty medalista mistrzostw świata w 2003 roku.
Dzień później rozegrano konkurs drużynowy. Najdłuższą odległość pierwszej kolejki pierwszej serii konkursowej uzyskał Tommy Ingebrigtsen – 124,5 metra. W drugiej kolejce czterech skoczków uzyskało lepszy rezultat od Norwega. Najdalej skoczył Tami Kiuru, który lądował na 132 metrze. 128 metrów uzyskał Lars Bystøl, 125,5 metra to odległość Akiry Higashi, a 125 metrów skoczył Georg Späth. W trzeciej kolejce najdłuższy skok oddał Hideharu Miyahira – 132 metry. Trzy metry bliższy skok uzyskał Andreas Widhölzl. Najdłuższą odległość pierwszej serii osiągnął Adam Małysz – 133,5 metra. W czwartej kolejce, w której startował, w granicy 130 metrów skoczyli także Matti Hautamäki, Robert Kranjec i Noriaki Kasai[19].
W pierwszej rundzie serii finałowej ponownie najdalej skoczył Tommy Ingebrigtsen, tym razem uzyskując 126 metrów. W drugiej kolejce 130 metrów uzyskał Tami Kiuru. Jego odległość była dłuższa o ponad pięć metrów od wszystkich pozostałych zawodników. Najlepszy w trzeciej kolejce okazał się Arttu Lappi, który lądował pół metra przed granicą 130 m. Półtora metra bliżej od Fina skoczył Hideharu Miyahira. Ostatnią kolejkę ponownie zdominował Adam Małysz. Jego rezultat, 134 metry był najdłuższym skokiem całego konkursu[20]. Dwa metry bliżej skoczył Noriaki Kasai, a cztery metry bliżej Matti Hautamäki. Tytuł drużynowego mistrza olimpijskiego zdobyła reprezentacja Finlandii, która z przewagą 36,5 punktu wyprzedziła drużynę japońską. Brązowy medal zdobyli skoczkowie z Norwegii[19]. Po raz ostatni na mistrzostwach świata do finałowej serii automatycznie kwalifikowały się wszystkie zgłoszone drużyny[21]. W związku z tym w obu kolejkach wystąpiło trzynaście reprezentacji.
Zmagania skoczków na mistrzostwach w 2003 roku kończyły zawody na normalnej skoczni. 28 lutego 2003 o godzinie 18:03 z szesnastej belki startowej rozpoczął się konkurs z udziałem 50 zawodników. Jako pierwszy oddał skok Michal Doležal i uzyskał 85,5 metra. Podobnie jak czeski skoczek, także kolejnych dwudziestu zawodników nie osiągnęło odległości powyżej punktu konstrukcyjnego. Pierwszym zawodnikiem, który tego dokonał był Nicolas Dessum, który lądował na 97 metrze i objął prowadzenie. Zmiana lidera konkursu nastąpiła po skoku Tommy Ingebrigtsena, który uzyskał 100,5 metra. Wśród kolejnych zawodników znaleźli się wszyscy czterej reprezentanci Finlandii, którzy zdobyli złoty medal w konkursie drużynowym. Veli-Matti Lindström uzyskał 98 metrów, Arttu Lappi 99 metrów, Tami Kiuru osiągnął 100 metrów, a Matti Hautamäki lądował metr dalej od Kiuru. Prowadzącego Ingebrigtsena wyprzedzili Kiuru i Hautamäki. Do czołowej dziesiątki pierwszej serii weszli także kolejni zawodnicy – Lars Bystøl po skoku na 98 metrów, Noriaki Kasai, który uzyskał rezultat o metr lepszy oraz Bjørn Einar Romøren z taką samą odległością co Kasai. Skoczkiem, który zdołał pokonać zajmującego pierwsze miejsce Hautamäkiego, był Hideharu Miyahira. Japończyk skoczył tyle samo co fiński skoczek, jednak uzyskał od sędziów pół punktu więcej za styl. O pół metra bliżej lądował reprezentant Austrii, Martin Höllwarth i plasował się na trzeciej pozycji. Przedostatnim skoczkiem pierwszej serii był wicelider klasyfikacji Pucharu Świata i triumfator konkursu na dużej skoczni, Adam Małysz. Polski skoczek uzyskał najlepszą odległość pierwszej serii – 104 metry, dzięki czemu prowadził z przewagą 5,5 punktu nad drugim Miyahirą. Lider Pucharu Świata, Sven Hannawald skoczył o dziewięć metrów krócej od Małysza i został sklasyfikowany na 21. pozycji[22][23].
Serię finałową rozpoczął Alan Alborn, który skoczył 90 metrów. Drugi w kolejności Teppei Takano przekroczył o 1,5 metra punkt K i wyprzedził amerykańskiego skoczka o 15,5 punktu. Zmiana lidera nastąpiła po skoku na 98,5 metra 26. po pierwszej serii Christofa Duffnera. Kolejny ze skoczków, Simon Ammann uzyskał 102,5 metra, co w tym momencie było drugą najdłuższą odległością konkursu. Szwajcar utrzymał prowadzenie przez dwanaście kolejnych skoków. Piętnasty po pierwszej serii Christian Nagiller upadł po lądowaniu na 90 metr i spadł w klasyfikacji na ostatnią pozycję. Upadek zaliczył także inny reprezentant Austrii, Florian Liegl, jednak uzyskał on rezultat o dziewięć metrów lepszy. Prowadzącego Simona Ammanna wyprzedził dwunasty po pierwszej serii Veli-Matti Lindström, który skoczył o 1,5 metra krócej od Szwajcara, ale dzięki blisko dziesięciopunktowej przewadze z pierwszej serii został liderem konkursu. Skok na 102 metry oddał Arttu Lappi i wyprzedził Lindströma. Prowadzenie w konkursie obejmowali dwaj kolejni skoczkowie: Noriaki Kasai po skoku na 104 metry oraz Tommy Ingebrigtsen po skoku o metr lepszym. Czterej kolejni zawodnicy – Tami Kiuru, Martin Höllwarth, Matti Hautamäki i Hideharu Miyahira uzyskali gorsze rezultaty od prowadzących Ingebrigtsena i Kasai, w wyniku czego uplasowali się na dalszych pozycjach. Lider po pierwszej serii, Adam Małysz uzyskał 107,5 metra i z przewagą 16 punktów nad drugim Ingebrigstenem zwyciężył w drugim konkursie indywidualnym na mistrzostwach świata w Val di Fiemme. Jednocześnie reprezentant Polski o jeden metr pobił rekord skoczni Trampolino Dal Ben[22].
Poniżej znajduje się zestawienie składów wszystkich 24 reprezentacji, które wystawiły przynajmniej jednego skoczka narciarskiego podczas mistrzostw świata. Mimo wcześniejszego zgłoszenia, w żadnej konkurencji nie wystąpili: Dmitrij Czwykow, Maximilian Mechler i Igor Medved. Ze względu na to, że w konkursie na skoczni normalnej tytułu mistrzowskiego bronił Adam Małysz, a w konkursie na skoczni dużej – Martin Schmitt, do serii kwalifikacyjnej przed konkursem na skoczni K-95 przystąpiło pięciu reprezentantów Polski, a na skoczni K-120 – pięciu reprezentantów Niemiec.
q – zawodnik nie zakwalifikował się do konkursu głównego;
- – zawodnik nie został zgłoszony do kwalifikacji.
Upadki
Podczas pierwszej serii konkursowej zawodów na skoczni K-120 swojego skoku nie ustał Janne Ahonen. W wyniku tego uzyskane przez zawodnika 120 metrów nie pozwoliły na awans do serii finałowej[13]. Dwukrotnie w trakcie konkursów o mistrzostwo świata w 2003 roku upadł Florian Liegl. Pierwszy raz podczas pierwszej rundy konkursu drużynowego, a drugi raz w serii finałowej konkursu indywidualnego na skoczni normalnej. W konkursie drużynowym upadek zaliczył także Kazuyoshi Funaki[16], a w konkursie na obiekcie normalnym Christian Nagiller[15].
Uwagi
↑Nie wliczono tzw. „podwójnego mistrzostwa”, traktując niezależnie konkursy olimpijskie i konkursy mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym. Do 1980 roku każdy medalista olimpijski automatycznie stawał się medalistą mistrzostw świata.
↑Oficjalnie zgłoszonych zostało 81 zawodników. Do konkursu drużynowego zostali wystawieni dodatkowi trzej skoczkowie: dwóch reprezentantów Białorusi – Alaksandr Dziadziula i Iwan Sobolew oraz reprezentant Ukrainy, Witalij Szumbareć.
↑W Lahti rozegrano dwa konkursy drużynowe - jeden na skoczni K-116, drugi na skoczni K-90. Na skoczni dużej zwycięzcami zostali Niemcy, w związku z czym to oni bronili tytułu mistrzów świata.
↑W tabeli podano punkty sędziowskie, które obowiązywały w trakcie mistrzostw świata.
↑W tabeli podano rekordy skoczni obowiązujące przed rozpoczęciem mistrzostw świata.
↑ abcdefSkład kazachskiego zespołu w konkursach drużynowych na skoczni normalnej i dużej podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2001: Radik Żaparow, Pawieł Gajduk, Jurij Rulew, Stanisław Filimonow.
↑ abcdefSkład szwajcarskiego zespołu w konkursach drużynowych na skoczni normalnej i dużej podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2001: Marco Steinauer, Marc Vogel, Sylvain Freiholz, Andreas Küttel.
↑ abSkład szwedzkiego zespołu w konkursach drużynowych na skoczni normalnej i dużej podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2001: Jens Brännlund, Rickard Fröier, Johan Munters, Kristoffer Jåfs.
