|
Stadion Gwardii Warszawa
Stadion Gwardii Warszawa – nieczynny stadion piłkarsko-żużlowy przy ul. Racławickiej 132 w Warszawie. Obiekt powstał w latach 50. XX wieku. Może pomieścić 9000 widzów. HistoriaStadion powstał w latach 50. XX wieku[1] i w 1955 roku został przekazany w użytkowanie Gwardii Warszawa. Obiekt leżał wówczas na terenach należących do Skarbu Państwa, w 1971 roku został oddany w zarząd Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, od 2007 roku zarządzała nim Komenda Główna Policji[2]. Od 2019 roku jest we władaniu Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego[3], która przejęła go w związku z „realizacją obowiązków Agencji w zakresie ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, jego porządku konstytucyjnego oraz zadań statutowych agencji”[4]. W 2012 roku stadion z uwagi na zły stan techniczny został zamknięty przez nadzór budowlany[5]. W 2018 roku rozebrano budynki kasowe na stadionie[6]. Od 2012 roku stadion jest niewykorzystywany w żaden sposób i niszczeje[4]. Obiekt przy ulicy Racławickiej przez lata gościł występy piłkarzy Gwardii Warszawa, w tym w I lidze[2] i w europejskich pucharach[7]. W latach 1983, 1984, 1986 i 1987 na stadionie organizowano kongresy Świadków Jehowy[8][9]. W dniach 27–29 lipca 1989 roku obiekt był areną IX Międzynarodowych Zawodów Straży Pożarnych oraz VII Międzynarodowych Zawodów Młodzieżowych Drużyn Pożarniczych, zorganizowanych pod egidą CTIF[10]. W 1993 roku bieżnię wokół boiska zaadaptowano na tor żużlowy (miał długość 383 m)[11]. Był on użytkowany do 1996 roku, później nastąpiła przerwa, by pod koniec 1999 roku go reaktywować (wówczas to Władysław Gollob zorganizował na arenie turniej sylwestrowy). W 2000 roku powstała drużyna żużlowa, występująca początkowo w II lidze, a w 2003 roku w I lidze. Sezonu 2003 warszawscy żużlowcy jednak nie dokończyli, po czym doszło do rozwiązania drużyny[12]. Na obiekcie organizowane były również koncerty światowych gwiazd, m.in. Aerosmith (1994), Tiny Turner (1996), Stinga (1996 i 2001[13]), Metalliki (1999), Rogera Watersa (2002), Carlosa Santany, Iron Maiden (2008) i Andrei Bocellego (2009)[1]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||
