|
Stanisław Lewicki (ur. 1891)
Stanisław Lewicki   .jpg)   Stanisław Lewicki[a] (ur. 28 października 1891 w Żytomierzu, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 28 października 1891 roku w Żytomierzu, ówczesnym mieście powiatowym guberni wołyńskiej, w rodzinie Wacława, inżyniera, i Marceliny z Kurowskich[1][2][b]. 14 lutego 1915 został przyjęty do szkoły wojskowej w Kijowie[3]. W czerwcu tego roku został mianowany chorążym rezerwy i wcielony do 38 syberyjskiego zapasowego pułku piechoty[4]. W październiku 1915 został przeniesiony na front do 147 samarskiego pułku piechoty[4]. W szeregach tego oddziału walczył w Małopolsce, Karpatach i Bukowinie, awansując na podporucznika i porucznika[4]. W grudniu 1917 został przyjęty do II Korpusu Polskiego w Rosji i przydzielony do 14 pułku strzelców na stanowisko dowódcy 4. kompanii[4]. Po reorganizacji korpusu został młodszym oficerem 3. kompanii tego samego pułku[4]. 11 maja 1918 wziął udział w bitwie pod Kaniowem[4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 372. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 31 pułk Strzelców Kaniowskich w Łodzi[5]. W 1923 roku był dowódcą III batalionu 31 pułku Strzelców Kaniowskich[6]. W 1924 roku, tymczasowo (etat przejściowy), pozostawał w kadrze Kursu dla młodszych oficerów piechoty[7]. 3 maja 1926 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 25 sierpnia 1926 roku został przeniesiony ze zlikwidowanego kursu dla młodszych oficerów piechoty do Korpusu Kadetów Nr 2 w Chełmnie na stanowisko wykładowcy[9]. 5 maja 1927 roku został przeniesiony do 22 pułku piechoty w Siedlcach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10][11]. 28 stycznia 1931 roku ogłoszono jego przeniesienie do 85 pułku Strzelców Wileńskich w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy pułku[12][13]. 12 kwietnia 1934 roku obowiązki dowódcy pułku przekazał podpułkownikowi Edwardowi Korwin-Kossakowskiemu[14]. Z dniem 31 maja 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15]. W październiku 1934 przeprowadził się do Krakowa i zamieszkał przy ul. Pawła Popiela 18 m. 6. 22 marca 1934 był kawalerem, bezdzietnym[16]. Ordery i odznaczenia
25 listopada 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[22]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
.jpg){kind=small}
