|
Stanisław Sławiński (podpułkownik)
Stanisław Sławiński (ur. 9 maja 1907 w Warszawie, zm. 5 czerwca 1989 tamże) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, magister inżynier. ŻyciorysUrodził się 9 maja 1907 w Warszawie, w rodzinie Piotra (zm. 1936)[1]. W 1925 roku odbył pierwszą praktykę w 25 Pułku Artylerii Polowej w Kaliszu, a następną w 9 Pułku Artylerii Lekkiej w Białej Podlaskiej[2]. Na podporucznika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 136. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3][4]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 9 Pułku Artylerii Lekkiej[5]. Na porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 roku i 115. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3]. Do mobilizacji był pracownikiem Szefostwa Budownictwa Korpusu Ochrony Pogranicza. 14 sierpnia 1939 roku „przedłożył końcowe dokumenty rozliczeniowe z budowy koszar dla kompanii granicznej «Przewłoka» i kościoła garnizonowego w Ludwikowie”[6]. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do 27 Pułku Artylerii Lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim i przydzielony na stanowisko adiutanta II dywizjonu[7]. 17 sierpnia 1939 roku został przydzielony do Dowództwa 27 Dywizji Piechoty[8]. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej w stopniu porucznika jako oficer łącznikowy Armii „Pomorze”[9]. Po wojnie był podpułkownikiem ludowego Wojska Polskiego. Był autorem wspomnień zatytułowanych „Od Borów Tucholskich do Kampinosu” oraz publikacji dotyczących kampanii wrześniowej 1939 roku[10]. Zmarł 5 czerwca 1989 w Warszawie[1]. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1]. Był żonaty. Miał córkę[11]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
