Stanisław Wolski (podchorąży)
Stanisław Wacław Wolski (ur. 12 czerwca 1898 w Łodzi[1], zm. 3 stycznia 1920 w Mozuļi[1]) – podchorąży Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 12 czerwca 1898 w Łodzi[2], w zubożałej szlacheckiej rodzinie Franciszka (1868–1931), notariusza, działacza Związku Ludowo-Narodowego, przewodniczącego Społecznej Rady Obrony Miasta Biłgoraja i burmistrza Biłgoraja, i Stanisławy z domu Ereth, działaczki Organizacji Kobiet Narodowych w Biłgoraju. Był bratem Jerzego (1901–1974), adwokata, żołnierza, Stefana, żołnierza, więziony w więzieniu stalinowskim i Zbigniewa (ur. 1907), działacza konspiracji antyhitlerowskiej, ofiary KL Auschwitz[3]. Synem jego brata, Jerzego, jest pisarz i dziennikarz Marcin Wolski[3]. Stanisław uczył się w Polskiej Szkole Handlowej w Łodzi. W 1912 dołączył do konspiracyjnego skautingu w ramach I Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki, w której został drużynowym. W sierpniu 1915 dołączył do Batalionu Warszawskiego POW, następnie do 1917 służył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich. Wrócił do Łodzi, gdzie pracował w sierocińcu „Sienkiewiczówka” oraz działał w Polskiej Organizacji Wojskowej i harcerstwie. 10 listopada 1918 mianowano go komendantem Oddziału Bojowego łódzkich harcerzy. W grudniu 1918 w ramach Batalionu Harcerskiego służył w Wojsku Polskim, a od maja 1919 służył w 5 pułku piechoty Legionów. Był dowódcą plutonu w 9. kompanii. Poległ 3 stycznia 1920 w natarciu na wieś Mozuļi na południe od Višķi[4][5]. Został pochowany 15 stycznia 1920 na Starym Cmentarzu w Łodzi w kwaterze 41[1]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|