|
Stefan Michalski (pułkownik)  Ten artykuł dotyczy pułkownika. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stefan Michalski.Stefan Michalski[a] (ur. 14 sierpnia 1892 w Płocku, zm. 3 października 1939 w Giżycach) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 14 sierpnia 1892 w Płocku, ówczesnym mieście gubernialnym, w rodzinie Stanisława i Julii z Rybickich[3][4].
W 1920, w czasie wojny z bolszewikami dowodził I batalionem 65 pułku piechoty[5][6]. 21 czerwca został ciężko ranny w walkach pod Kijankami[7]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[8]. Na początku września wrócił na front i ponownie objął dowództwo I baonu[9].
W 1923 pełnił obowiązki dowódcy III batalionu 65 pp w Starogardzie[10]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 225. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III baonu[1][12]. 1 marca 1926 dowodzony przez niego pododdział został przemianowany na 2 batalion strzelców[13] . 24 grudnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień podpułkownika w korpusie oficerów piechoty i 34. lokatą[14]. W marcu 1930 został przeniesiony ze Starogardu do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15], a w lipcu 1935 do 66 pułku piechoty w Chełmnie na stanowisko dowódcy pułku[16]. Na stopień pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. Na czele pułku walczył w kampanii wrześniowej. Ciężko ranny 18 września w trakcie próby forsowania Bzury pod Kamionem.
Zmarł 3 października 1939 w szpitalu polowym w Dworze Giżyce, w następstwie odniesionych ran[17][18] (miał amputowaną nogę)[19]. Pochowany na cmentarzu w Giżycach (kwatera 2/23/6, grób 908)[20].
Był żonaty z Cecylią z domu Erhardt (1896–1982), z którą miał dwie córki: Alinę (ur. 18 lipca 1924) i Zofię (1927–2007).
Ordery i odznaczenia
Uwagi
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stefan III Michalski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1][2].
Przypisy
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 278, 352.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 468.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 468, tu 15 sierpnia 1892.
- ↑ Błaszkowski, Jarnuszkiewicz i Lam 1929 ↓, s. 86.
- ↑ Proskurnicki 1929 ↓, s. 11.
- ↑ Proskurnicki 1929 ↓, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 789.
- ↑ Proskurnicki 1929 ↓, s. 21.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 311, 411.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 735.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 275.
- ↑ Księga chwały 1992 ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929, s. 439.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 95.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-02-17].
- ↑ Janicki i Leszczyński 2017 ↓, s. 92, tu podano, że zmarł 17 października 1939.
- ↑ Szymczak 1945 ↓, s. 7.
- ↑ GeoCmentarz - Cmentarz Giżyce (wyszukiwarka grobów). 37.28.154.108. [dostęp 2023-03-02].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922, s. 321.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 106.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 34.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 407.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 109.
Bibliografia
- Stefan Michalski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.5-431 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-17].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Paweł Błaszkowski, Czesław Jarnuszkiewicz, Longin Lam: 16. Dywizja, jej powstanie, organizacja i udział w walkach w 10-letnią rocznicę istnienia 1919–1929. Grudziądz: Zakłady Graficzne Wiktora Kurelskiego, 1929.
- Ludwik Proskurnicki: Zarys historji wojennej 65 starogardzkiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Franciszek Szymczak: Relacja z kampanii wrześniowej 1939 r.. [w:] B.I.32e [on-line]. IPMS, 1945-12-07. [dostęp 2021-07-07].
- Księga chwały piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Paweł Janicki, Mateusz Leszczyński: 16 Pomorska Dywizja Piechoty. Warszawa: Edipresse, 2017, s. 92, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej. ISBN 978-83-7945-608-6.
|
