|
Stefan Zagórski
Stefan Zagórski (ur. 27 czerwca 1893, zm. ?) – major saperów Wojska Polskiego. ŻyciorysStefan Zagórski urodził się 27 czerwca 1893 roku. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. W 1917 roku jego oddziałem macierzystym był Bośniacko-Hercegowiński pułk piechoty nr 3, a w następnym roku – batalion saperów nr 57. W czasie służby w c. i k. armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: podporucznika (1 stycznia 1916 roku) i porucznika (1 listopada 1917 roku)[1][2]. 19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w „inżynierii i saperach”, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Grupie Inżynieryjnej nr 5, a jego macierzystym oddziałem był 6 pułk saperów[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 86. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]. W następnych latach dowodził kompanią w macierzystym pułku[6][7]. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy XII batalionu saperów[9][10]. 1 marca 1929 roku został przeniesiony z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X do 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu na stanowisko szefa saperów[11]. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie na stanowisko dowódcy batalionu[12]. W kwietniu 1932 roku został przeniesiony do Szefostwa Inżynierii Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisko szefa[13][14][15]. 15 listopada 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[16]. Z dniem 31 lipca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[17]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy OK VI”[18]. 14 września 1939 został przydzielony do Dowództwa Grupy Obrony Lwowa na stanowisko dowódcy saperów[19]. Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej. W 1940 został skazany na pobyt w łagrze. Został osadzony w obozie Iwdelłag[20]. Ordery i odznaczenia
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
