|
Szczur mindorski
Szczur mindorski[5] (Rattus mindorensis) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae) zamieszkujący południowo-wschodnią Azję; według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem. Zasięg występowaniaSzczur mindorski występuje endemicznie na wyspie Mindoro należącej do Filipin[6][7]. Jest szeroko rozpowszechniony na wielu wzniesieniach we wschodnim Mindoro, zarówno w lesie pierwotnym, jak i wtórnym[4]. TaksonomiaGatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1898 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Mus mindorensis[2]. Holotyp pochodził z góry Dulangan, na wysokości 5000 ft (1524 m), na wyspie Mindoro, w Filipinach[8]. Holotypem była skóra samca o numerze katalogowym B.M. 97.3.1.4. z kolekcji Johna Whiteheada[2]. Takson który opisał w 1913 roku amerykański przyrodnik Ned Hollister pod nazwą Limnomys picinus[3], został zsynonimizowany w 1977 roku z R. mindorensis przez Guya Mussera[9]. R. mindorensis należy do grupy gatunkowej rattus[7]. R. mindorensis jest morfologicznie podobny do R. tiomanicus, ale nie jest filogenetycznie blisko spokrewniony z innymi filipińskimi gatunkami z rodzaju Rattus[7]. Może to być wyspowa forma R. tiomanicus, ale wymaga to dalszych badań[7]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[7]. EtymologiaMorfologiaWymiary dla holotypu podane przez Thomasa: długość ciała (bez ogona) 190 mm, długość ogona 163 mm, długość tylnej stopy 32,5 mm[2][6]; wymiary dla taksonu picinus podane przez Hollistera: całkowita długość ciała 205 mm, kręgi ogonowe 100 mm, długość tylnej stopy 28 mm[3]; brak szczegółowych danych dotyczących masy ciała[6]. Szczur mindorski jest średniej wielkości szczurem i jest bardzo podobny do szczura malajskiego (R. tiomanicus). Futro jest miękkie, gęste i krótkie. Grzbiet jest koloru ciemnego lub czarno-brązowego, podkreślony kasztanowymi odcieniami oraz pokryty krótkimi, czarnymi włosami ochronnymi[6]. Strona brzuszna jest ciemno-szara, z bladym płowożółtym odcieniem, chociaż u niektórych osobników spód jest ciemnoszary: spód ciała nie jest wyraźnie oddzielony od grzbietu[6]. Stopy są u góry czarne, z nieco jaśniejszymi palcami. Uszy są krótkie i pokryte drobnymi włosami, z kępą ciemniejszych włosów wokół nich: włosy czuciowe są długie[6]. Ogon stanowi około 86% długości ciała, jest prawie nagi i jednobarwny, w kolorze czarnym. Czaszka jest bardzo podobna do czaszki szczura melajskiego. Na stronie brzusznej znajduje się pięć par sutków: jedna piersiowa, jedna pachowa, jedna brzuszna i dwie pachwinowe[6]. EkologiaSzczur mindorski zamieszkuje lasy górskie (pierwotne i wtórne) na wysokości od 1000 do 1500 m n.p.m.[12][6]. Brak danych na temat nawyków pokarmowych, składu diety, aktywności dobowej, migracji, rozrodu i organizacji społecznej[6]. Status zagrożenia i ochronaW Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern „najmniejszej troski”)[4]. Populacja wydaje się być stabilna, ale gatunek może być zagrożony wylesianiem z powodu nielegalnego pozyskiwania drewna na Mindoro, które zwykle występuje na nizinach poza jego preferowanym siedliskiem[6]. Jako że zamieszkuje zarówno lasy pierwotne, jak i wtórne, to wydaje się, że wykazuje tolerancję na pewne zakłócenia jego siedlisk[4]. Występuje w Mounts Iglit–Baco National Park[6]. Potrzebne są badania w celu poznania jego historii naturalnej, taksonomii i zagrożeń dotyczących jego ochrony[6]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
