|
Szkoła Kadetów Piechoty w Łobzowiea.jpg) c,_przemowa_Emila_Go%C5%82og%C3%B3rskiego.jpg) b.jpg) Szkoła Kadetów Piechoty w Łobzowie (niem. Infanteriekadettenschule Lobzow bei Krakau) – korpus kadetów piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii. HistoriaSzkoła zorganizowana została w 1875, w Łobzowie (dziś część Krakowa), w Pałacu Królewskim przy obecnej ulicy Podchorążych. W 1913 została przekształcona w Wojskową Wyższą Szkołę Realną (niem. Militär-Oberrealschulen). W 1860 C.K. Uprzywilejowana Krajowa Fabryka Maszyn Rolniczych i Narzędzi Ludwika Zieleniewskiego wyprodukowała pierwszy kocioł parowy dla korpusu kadetów. 30 października 1918 szkoła przejęta została przez Wojsko Polskie. Komendę nad szkołą objął najstarszy rangą oficer Polak, major Stanisław Hlawaty. 6 listopada 1918 ze szkoły odesłano kadetów narodowości niemieckiej. Na bazie austriackiej placówki oświatowej utworzony został Korpus Kadetów Nr 1, występujący początkowo pod nazwą „Szkoła Podchorążych”. 31 października szkołę odebrał w zarząd polski komendant Stanisław Hlawaty. 12 stycznia 1919 roku odbyło się poświęcenie budynku[1]. Do szkoły przyjmowani byli chłopcy w wieku 14-17 lat po ukończeniu czterech lat wojskowej lub cywilnej szkoły średniej. Nauka trwała cztery lata. Absolwenci powołani do czynnej służby wojskowej otrzymywali stopień "Kadeta zastępcy oficera" (Kadett-Officiers-Stellvertreter). W wypadku braku wolnych etatów absolwenci otrzymywali stopnie "Kadetów tytularnych sierżantów" bądź kaprali (Kadett titular Feldwebel, Kadett titular Korporal). Kadra
Absolwenci
PrzypisyBibliografia
|
.svg){kind=small}
