|
Szkoła pielęgniarstwa w Warszawie przy Szpitalu StarozakonnychSzkoła pielęgniarstwa w Warszawie przy Szpitalu Starozakonnych – utworzona w 1923 roku szkoła pielęgniarstwa przy Szpitalu Starozakonnych na Czystem. OpisSzkoła przyjmowała kandydatów z minimum sześcioma klasami szkoły średniej. Nauka w szkole trwała 28 miesięcy. Egzamin końcowy upoważniał do tytułu Pielęgniarki Zawodowej. Wszystkie absolwentki szkoły miały możność składania egzaminów państwowych i należenia do Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych.  W 1921 roku powstało Towarzystwo Popierania Szkoły Pielęgniarstwa (T.P.S.P.), którego zadaniem było zorganizowanie wzorowej szkoły dla uczennic, bez różnicy wyznania[1]. Szkoła została otwarta 8 lipca 1923 roku, a pierwszy zespół słuchaczek liczył 22 osoby. Organizatorką szkoły była Amelia Greenwald[2]. Istniała wprawdzie od 1921 roku Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa, ale nie przyjmowała dziewcząt pochodzenia żydowskiego. Szkoła mieściła się początkowo na II piętrze budynku administracyjnego Szpitala Starozakonnych na Czystem a później oddano także do użytku 3 piętro tego budynku według planów H. Stifelmana. Wykłady teoretyczne prowadzone były przez lekarzy ze Szpitala na Czystem oraz instruktorkę pielęgniarkę p. Hoffman. W listopadzie 1925 roku szkołę ukończył pierwszy rocznik pielęgniarek. Amelia Greenwald wycofała się z pracy w szkole po 3 latach pobytu w Polsce w grudniu 1926 roku, a na jej miejsce dyrektorką została Sabina Schindlerówna. W szkole istniało Stowarzyszenie Absolwentek Szkoły Pielęgniarstwa Szpitala Starozakonnych na Czystem. W 1928 szkoła liczyła około 75 słuchaczek i miała 45 absolwentek. Około 1932 roku wprowadzono nową organizację Szpitala Starozakonnych i utworzono oddział pielęgniarski. Panie Szapiro i Epstein prowadziły wtedy ten oddział. Spadło też zapotrzebowanie na pielęgniarki w szpitalu ze względu na kryzys ekonomiczny. Uczennice dzieliły się na probantki, uczennice I i II roku, a po skończeniu były pielęgniarkami społecznymi lub pielęgniarkami szpitalnymi. Wykładano anatomię i fizjologię, bakteriologię, higienę osobistą, chemię stosowaną, gotowanie i odżywianie, gospodarstwo szpitalne, farmakologię, elementarne zasady i metody pielęgniarstwa, bandażowanie, historię pielęgniarstwa, patologię, pielęgnowanie w chorobach wewnętrznych, pielęgnowanie w chorobach chirurgicznych, dietę w chorobach, psychologię, pielęgnowanie w chorobach zakaźnych, pielęgnowanie w chorobach dzieci i niemowląt, masaż, zasady etyki, pielęgniarstwo ginekologiczne i narządów moczopłciowych, pielęgniarstwo w chorobach ortopedycznych, technikę sali operacyjnej, pielęgniarstwo położnicze, pielęgnowanie w chorobach umysłowych i nerwowych, pielęgnowanie w chorobach skórnych i wenerycznych, higienę publiczną, pielęgnowanie w wypadkach nagłych i ratownictwo, wstęp do pielęgniarstwa zdrowia publicznego i opieki społecznej, wstęp do badań laboratoryjnych, język angielski, wybrane przedmioty obieralne oraz prowadzono zajęcia praktyczne[3]. W czasie okupacji niemieckiej szkoła przeniosła się do getta, do budynku Kasy Chorych przy ulicy Mariańskiej 1, gdzie funkcjonowała jako Żydowska Szkoła Pielęgniarek i była kierowana przez Lubę Blum-Bielicką[4][5]. Przypisy
|
