Szpital Powiatowy w Kłodzku
Szpital Powiatowy w Kłodzku – największy i obecnie jedyny szpital w Kłodzku, znajdujący się w jego północno-wschodniej części, na Jurandowie, przy ul. Szpitalnej 1a[1]. Jego organem założycielskim jest Zarząd Powiatu Kłodzkiego[2]. HistoriaGeneza i początki szpitalaW drugiej połowie XIX w. miała miejsce intensywna rozbudowa Kłodzka, co spowodowane było zniesieniem statusu miasta-twierdzy, a wraz z nim postępował rozwój demograficzny miasta[3]. Zbyt duża liczba chorych, na których potrzeby nie wystarczał istniejący na Przedmieściu Ząbkowickim szpital im. Marii Magdaleny[4], doprowadziła do zawiązania komitetu budowy nowego szpitala, który powstał z inicjatywy wiernych Kościoła katolickiego, zamieszkujących w dawnym hrabstwie kłodzkim, pod przewodnictwem ks. Josepha Bendelina. Zebrane podczas zbiórki pieniądze przeznaczono na wykup działki na Jurandowie, w pobliżu dworca kolejowego – Kłodzko Główne[5]. Autorstwo projektu architektonicznego całego kompleksu szpitalnego powierzono lokalnym architektom: Hannemannowi i Münsterowi, zaś nad jego budową czuwali jego kuratorzy (duszpasterze szpitala), w których skład wchodził m.in. ks. Bendelin oraz Franz Langer, regens (przełożony internatu) gimnazjum jezuickiego. Obaj architekci zaplanowali ogromny zespół szpitalny w modnym wówczas stylu neogotyckim, składającym się z kilku gmachów z wewnętrznym ogrodem oraz kaplicą przylegającą do jednego z nich[6]. Szpital św. FranciszkaJako pierwszy powstał w latach 1867–1869 obecny budynek A[7]. W 1869 r. miało miejsce uroczyste poświęcenie obiektu i nadanie mu nazwy: Barmherziges Krankenstift St. Franziskus in Hassitz – pol. Miłosierny Zakład dla Chorych pw. św. Franciszka w Hassitz (w Goszycach). Dysponował on około 500 miejscami dla chorych, nad którymi opiekę sprawowały sprowadzone do Kłodzka w połowie XIX w. siostry franciszkanki szpitalne. Do 1889 r. następowała sukcesywna rozbudowa szpitala w kierunku wschodnim, co było zasługą kolejnych kuratorów: ks. Antoniego Conrada i Emila Riegera. Działały tu m.in. oddziały: psychiatryczny i internistyczny. W 1873 r. na terenie szpitala panowała epidemia tyfusu i cholery. Rok później wzniesiono przyszpitalną kaplicę (obecnie kościół parafialny Niepokalanego Poczęcia NMP)[5]. Okres po II wojnie światowejW 1949 r. szpital pod wezwaniem św. Franciszka został upaństwowiony. W tym czasie w szpitalu opiekę pielęgniarską sprawowało 56 sióstr franciszkanek, a funkcję ich przełożonej pełniła s. M. Demetria Knosalla. W 1964 r. oddano siostrom do dyspozycji były dom lekarzy, znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie szpitala[8]. Obok sióstr zakonnych pracę podjęły świeckie pielęgniarki[5]. W 1975 r. w wyniku reformy administracyjnej Polski zlikwidowano powiaty wprowadzając dwustopniowy szczebel administracji: gmina-województwo. Nadzór nad szpitalem przeszedł w ręce urzędu wojewódzkiego w Wałbrzychu[9]. Szpital otrzymał nowego patrona, którym został gen. Karol Świerczewski[10][11]. 28 kwietnia 1992 r. na wniosek lokalnych władz cały kompleks szpitalny został wpisany do rejestru zabytków[12]. Od 1 stycznia 1999 r. wchodzi on w skład Zespołu Opieki Zdrowotnej, prowadzonego przez władze samorządowe powiatu kłodzkiego[13]. ArchitekturaCały kompleks szpitalny położony przy ul. Szpitalnej w Kłodzku-Jurandowie zajmuje łączną powierzchnię około 60 tysięcy m². Dominantą kompozycyjną całego układu przestrzennego jest skwer znajdujący się pośrodku kompleksu wokół którego znajdują się poszczególne budynki szpitalne, wybudowane w stylu neogotyckim, w większości trzykondygnacyjne[7]:
Władze szpitala
Struktura szpitalaSzpital Powiatowy w Kłodzku stanowi część Zespołu Opieki Zdrowotnej, na który oprócz niego składa się: ratownictwo medyczne, ambulatoryjne lecznictwo specjalistyczne, przychodnia, opieka długoterminowa, pracownie i gabinety stomatologiczne oraz pracownie rehabilitacyjne. Kłodzki ZOZ działa w oparciu o[23]:
Jednostki szpitala[24]
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|