|
Teofil Noniewicz
 Teofil Noniewicz (ur. 27 kwietnia 1851 w Antonoszu, pow. Jeziorosy, zm. 30 września 1928 w Suwałkach) – lekarz, działacz społeczny. ŻyciorysBył synem Ignacego i Marianny z Pawłowiczów. Noniewiczowie pochodzili z Wileńszczyzny (szlachta litewska herbu Prus). Do Suwałk przeprowadzili się pod koniec lat 50. XIX w., być może w związku z trudną sytuacją materialną rodziny po śmierci Ignacego[1]. W Suwałkach jako lekarze pracowali już starsi synowie Marii i Ignacego, tj. Edward (ur. 1831) i Kalikst (ur. 1835). Teofil w Suwałkach rozpoczął naukę w tutejszym gimnazjum. Po zdaniu matury, w 1868 podjął studia na Wydziale Medycznym Szkoły Głównej w Warszawie. W wyniku represji po powstaniu styczniowym uczelnię zamknięto w listopadzie 1869. W jej miejsce powołano do życia Cesarski Uniwersytet Warszawski. W grudniu 1874 uzyskał dyplom lekarza na tejże uczelni. Praktykował w Augustowie, następnie w Suwałkach, gdzie zamieszkał na stałe. W kwietniu 1876 objął stanowisko lekarza w szpitalu św. Piotra i Pawła. W latach 1876–1879 był lekarzem wojskowym w 3 Konnej Artyleryjskiej Baterii[2]. Po opuszczeniu armii pracował w szpitalu miejskim św. Piotra i Pawła w Suwałkach, początkowo jako drugi lekarz, następnie w latach 1892–1915 pełnił funkcję pierwszego (naczelnego) lekarza. W latach 1883–1892 był lekarzem w szpitalu żydowskim. Po wybuchu I wojny światowej wraz z suwalskim szpitalem został ewakuowany do Rosji, gdzie był starszym lekarzem w szpitalu wojskowym w Homlu, a w 1918 działał jako lekarz Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Bobrujsku. Po powrocie do Suwałk kontynuował pracę w szpitalu św. Piotra i Pawła[2]. Prowadził także prywatną praktykę. Był przede wszystkim lekarzem, jednak nie ograniczał się tylko do działalności na polu zawodowym. Pracował społecznie, był jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Ochotniczej Straży Ogniowej w Suwałkach, współzałożycielem i wieloletnim wiceprezesem Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności, członkiem suwalskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Działał także w Towarzystwie Wzajemnego Kredytu. Był zastępcą prezesa Towarzystwa Lekarzy Guberni Suwalskiej i współzałożycielem Towarzystwa Naukowo-Lekarskiego Ziemi Suwalskiej. Od listopada 1918 działał w Tymczasowej Radzie Obywatelskiej Okręgu Suwalskiego, a także wspomagał formowanie się 1 Pułku Strzelców Suwalskich (późniejszy 41 Suwalski Pułk Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego). Był wybrany na przewodniczącego pierwszej Rady Miasta Suwałk, a po I wojnie światowej pełnił funkcję ławnika Sądu Okręgowego. Był prezesem i współzałożycielem suwalskiej Czytelni Naukowej oraz członkiem zarządu Związku Strzeleckiego[2]. Występował na lokalnej amatorskiej scenie teatralnej, deklamując utwory wieszczów i współczesną prozę polską[2]. 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3]. 11 maja 1878 ożenił się z Zofią Eleonorą Guziewicz (ur. 1858), córką Tomasza i Józefy z Poczobuttów. Z tego związku na świat przyszły córki: Sylwia Stanisława (ur. ok. 1879), Amelia Emilia (ur. 1880), Zofia Teodora (ur. 1883) oraz synowie: Bogdan Teofil (ur. 1886)[2] i Czesław Marek (ur. 1889)[4]. Zmarł 30 września 1928 Uroczystości pogrzebowe zgromadziły przedstawicieli lokalnych władz, duchowieństwa oraz licznie przybyłych mieszkańców Suwałk. Pochowany został w najstarszej części cmentarza, nieopodal neogotyckiej kaplicy, przy ulicy Bakałarzewskiej. W ostatniej drodze towarzyszyła mu kompania honorowa 41. Suwalskiego Pułku Piechoty wraz z orkiestrą wojskową i orkiestrą Straży Ogniowej. Na suwalskim cmentarzu przy ulicy Bakałarzewskiej znajdują się groby rodziny Noniewiczów, m.in. braci i siostry Teofila Noniewicza, tj. Edwarda[5], Kaliksta i Justyny. Upamiętnienie
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne |
||||||||||||||||||||
