Uzyskał tytuł inżyniera leśnika[4][5]. Pracował jako zarządca dóbr[6]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, decyzją sądu apelacyjnego we Lwowie z 1919 został mianowany rzeczoznawcą w sprawach ewentualnych wywłaszczeń przedmiotów i gruntów na rzecz kolei żelaznych[6]. Należał do Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego w 1914[7]. Był czynnym członkiem Małopolskiego Towarzystwa Leśnego[8]. W latach 80. XIX wieku był nadleśniczym w Załoźcach[9][10].
W okresie II Rzeczypospolitej został awansowany na stopień podporucznika weterana Wojska Polskiego[2]. Zasiadł w zarządzie Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego z r. 1863/4 (TWPUPP)[11], w 1930 został sekretarzem[12], był członkiem lwowskiego oddziału Związku Weteranów Powstania z roku 1863/4[13][14].
Jego żoną została Maria Marcella Antonina z domu Trojanowska (1850–1931), z którą miał córkę Marię (1880–1938)[15][4][16]. We Lwowie zamieszkiwał wraz z rodziną przy ulicy Józefa Ignacego Kraszewskiego 19[6][7][17][18].
W 1936 był jednym z dziewięciu żyjących uczestników powstania styczniowego mieszkających na obszarze województwa lwowskiego[19]. Przechowywał krzyżyk powstańczy, „z którym powstańcy szli w bój za Polskę”; widniał na nim napis „25-27 luty. Pamiątka 8. kwietnia 1861“ oraz na odwrocie „Warszawa” i rysunek wieńca cierniowego[1]. W lutym 1938 otrzymał tytuł członkostwa honorowego oddziału lwowskiego Związku Byłych Ochotników Armii Polskiej[20]. Na początku 1939, mając 95 lat, był we Lwowie jednym z trzech żyjących weteranów powstania styczniowego[2][1].
.jpg)
.jpg)
