|
Tomasz Kołakowski
Tomasz Kołakowski właściwe Albin Kołakowski (ur. 7 czerwca 1902 w Kołaki Małe, zm. 23 listopada 1987[1]) – polski ksiądz rzymskokatolicki, pijar, działacz społeczny, poseł na Sejm Ustawodawczy RP (1947–1949). ŻyciorysSyn Adama i Eufrozji z domu Kołakowska. W 1920 wstąpił do nowicjatu zakonu Ojców Pijarów. Rok później złożył śluby zakonne (czasowe, wieczyste w 1925), by w 1928 przyjąć święcenia kapłańskie. Stał na czele konwiktu oo. pijarów w Krakowie jako prefekt, później pełnił obowiązki prefekta miejskich szkół powszechnych w Lidzie, a od 1930 do 1931 wikariusza w parafii oo. pijarów w Szczuczynie, gdzie udało mu się ożywić działalność Akcji Katolickiej. Został mianowany prezesem AK na powiat szczuczyński przez metropolitę Jałbrzykowskiego. W 1932 opuścił zakon pijarów i wyjechał na studia do Francji. W 1937 powrócił do Polski, mieszkał m.in. w Krynicy, Kołakach i Warszawie, a od 1938 w Płudach. W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracji. W latach 1941–1942 ukrywał na terenie gospodarstwa w Płudach dzieci żydowskie, które za jego sprawą znalazły później schronienie w klasztorze u Sióstr Rodziny Maryi. Podczas powstania warszawskiego zajmował się przerzutami żołnierzy do Puszczy Kampinoskiej. Po 1945 był proboszczem w Oliwie oraz dziekanem Marynarki Wojennej[2] oraz działaczem Stronnictwa Pracy (był jego pełnomocnikiem na województwo gdańskie). Zasiadał w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku z ramienia SP. W 1947 wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego z listy Bloku Demokratycznego w okręgu Gdańsk[3]. Był sekretarzem Klubu Poselskiego SP. W 1948 podczas podróży służbowej do Czechosłowacji uciekł z kraju, za co został rok później pozbawiony obywatelstwa polskiego[4] i mandatu poselskiego. Uchwała Rady Ministrów o pozbawieniu Kołakowskiego polskiego obywatelstwa została uchylona 15 marca 1989 roku[5]. Stolica Apostolska wyznaczyła mu pracę duszpasterską wśród Polaków na terenie USA. Po kilku latach przystąpił do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Na emigracji ujawniał prawdę o zbrodni katyńskiej[6]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
