|
Trois Nouvelles Études Trois Nouvelles Études – trzy etiudy na fortepian skomponowane przez Fryderyka Chopina w 1839 r.[1][2][3] na potrzeby publikacji Méthode des méthodes François-Josepha Fétisa i Ignaz Moscheles. Zbiór został wydany przez Maurice’a Schlesingera[1] w 1840 r.[1][2] Wbrew źródłom traktującym Trois Nouvelles Études jako opus pośmiertne[4], utwory nie posiadają numeracji opusowej[2][3][4][5]. Były to ostatnie etiudy napisane przez Chopina[6], różniące się stylistycznie od jego poprzednich (op. 10 i op. 25)[7]. Historia OdsłuchajEtiuda Des-dur
Powyższe utwory w interpretacji Marthy Goldstein zostały wykonane na fortepianie Érarda (Pandora Records/Al Goldstein Archive, 2003) Udzielanie lekcji było podstawą dochodów Chopina, a pisanie utworów dydaktycznych przez pianistów-kompozytorów nie było w tym czasie rzadkością[8]. Fétis pozytywnie recenzował pierwszy koncert Chopina w Paryżu, zagrany w Salle Pleyel 26 lutego 1832 r.: „w utworach pana Chopina są oznaki odnowienia form, co może z czasem wywrzeć duży wpływ na ten rodzaj sztuki”[9]. Jako dyrektor brukselskiego konserwatorium, Fétis przygotował wiele materiałów dydaktycznych. Méthode des méthodes miało być pierwotnie pierwszą z trzech jego kolejnych książek (obok metody na skrzypce i dla śpiewaków)[10]. Ukazanie się metody na fortepian Fétisa i Moschelesa zapowiadane było już w 1837 r. Prócz etiud Chopina skomponowanych jesienią 1839 r.[4], w Metodzie znalazło się łącznie 18 utworów napisanych specjalnie na ten cel przez pianistów-wirtuozów takich jak m.in. Felix Mendelssohn-Bartholdy, Sigismund Thalberg, Ferenc Liszt, Adolf von Henselt, Stephen Heller i Julius Benedict[11]. Autograf edycyjny etiud przechowywany jest w kolekcji Anne-Marie Boutroux de Ferrà w Valldemossie (komplet od 1968 r.[12]). Rękopis zawiera znaki sztycharskie[13]. Zdaniem Arthura Hedley, który był przez pewien czas właścicielem rękopisów[12], karta tytułowa została spisana przez Moschelesa[13]. CharakterystykaEtiuda f-moll   Utwór w tonacji f-moll, w tempie andantino; metrum 2/2 z triolami w partii prawej ręki[14]. Autograf roboczy utworu uważany był za zaginiony; brak było także informacji o istnieniu jego reprodukcji. Przechowywany był w Londynie, a następnie w Lewes przez spadkobierców Juliana Fontany. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina zakupił rękopis podczas licytacji w domu aukcyjnym Sotheby’s w Londynie 3 grudnia 2008 r.[15] 16 czerwca 1841 r. incipit etiudy (do części taktu 15) wpisany został przez Chopina w albumie Jean-Pierre’a Dantana[16]. 8 grudnia 1841 r. incipit (do taktu 23)[17] wpisany został przez Chopina w albumie Jenny Vény[18]. Wiadomo również o autografie inciptu (do taktu 21) wpisanym przez Chopina 12 maja 1841 r. w albumie o nieznanym miejscu przechowywania[19]. Etiuda As-durUtwór w tonacji As-dur, w tempie allegretto; metrum 2/4 z triolami w partii prawej ręki[20]. Etiuda Des-durUtwór w tonacji Des-dur, w tempie allegretto. Głównym problemem technicznym etiudy jest artykulacja w partii prawej ręki: melodia grana legato oraz niższy głos grany staccato. W utworze partia lewej ręki realizuje partię w metrum 3/4, prawej zaś w metrum zbliżonym do 6/8[21]. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
