|
Trojak (moneta)       Trojak – polska moneta srebrna (później miedziana), o wartości 3 groszy. Trojaki zostały wprowadzone ordynacją menniczą Zygmunta I Starego w 1528 r. Emitowano je wtedy w 4 mennicach. Na awersie z reguły nosiły portret władcy. Spośród pierwszych trojaków (z mennic w Krakowie i Toruniu), pochodzących z 1528 r., przyjął się ostatecznie typ drugi, który w roku 1535 został zaadaptowany przez mennicę miejską Gdańska (trojaki elbląskie miały nieco odmienny awers)[1]. Trojaki stały się popularną monetą już za Zygmunta II Augusta, mimo że bito je wyłącznie w mennicy wileńskiej i (w niewielkim zakresie) w Gdańsku. Jednak ikonografia trojaków wileńskich była całkiem odmienna od wzorca rozwijanego za rządów Zygmunta I Starego[1]. Za panowania Stefana Batorego trojaki przyjęły ostateczny kształt ikonograficzny. Bito je w pięciu mennicach, wśród których szczególną uwagę zwracają trojaki z mennicy olkuskiej z lat 1579–1580[1]. Szczyt rozwoju emisji trojaków nastąpił za panowania Zygmunta III Wazy. Koronne trojaki bito wtedy w 7 mennicach koronnych – w licznych typach i odmianach (Stanisław Walewski podaje 97 typów, nie licząc trojaków z mennic niewiadomych). Liczne z nich emitowały także mennice wileńska i ryska. Interesujące są też lenne trojaki kurlandzkie. Ograniczoną liczbę bardzo rzadkich obecnie trojaków wyemitowała mennica gdańska[1]. W czasie panowania Władysława IV praktycznie bito jedynie „grube” monety — talary i dukaty, a tylko jako próbne – trojaki, szóstaki i orty[1]. Za Jana Kazimierza bito trojaki, zarówno w Koronie, jak i na Litwie, w tradycyjnej postaci ikonograficznej[1]. Podczas krótkiego panowania Michała Wiśniowieckiego trojaków nie produkowano[1]. Za Sobieskiego znów pojawiły się trojaki w dwóch wzorach ikonograficznych – tradycyjnym i nowym[1]. Ten nowy kształt wykazują również trojaki koronne z czasów Augusta III, a także próbna ich emisja Augusta II z mennicy grodzieńskiej. W innej formie – bo na awersie z monogramem króla zamiast jego popiersia, wybijały miejskie trojaki mennice Gdańska, Torunia i Elbląga[1]. Za panowania Augusta III wypuszczała je również mennica w Lipsku. Reformy monetarne Stanisława Augusta doprowadziły do uporządkowania rynku monety w Polsce, m.in. sprawiając, iż dla całej Rzeczypospolitej działały mennice w Krakowie i Warszawie. Począwszy od 1766 roku tylko mennica warszawska wybijała nieprzerwanie trojaki aż do roku 1794. Jednakże były to monety miedziane, jedynie formą ikonograficzną przypominające trojaki wybijane za Augusta III.[1]. Trojaki funkcjonowały również w mennictwie porozbiorowym. Wybijano je w Księstwie Warszawskim, a później także w Królestwie Kongresowym. Emitował je również Rząd Tymczasowy w trakcie powstania listopadowego w 1831 roku[1]. Ostatnie trojaki zostały wyemitowano podczas rozbiorów przez mennicę w Warszawie z datą 1841[1]. Po ponad trzystu latach intensywnego funkcjonowania na rynku pieniężnym ziem Rzeczypospolitej – trojak przestał być środkiem wymiany pieniężnej. Jednakże w ciągu trzech stuleci jego rola była bardzo istotna. Był pieniądzem chętnie przyjmowanym w krajach ościennych, stając się w pewnym okresie monetą środkowej Europy (znaczne jego ilości znajdowane są w skarbach w tych krajach). Wzór ikonograficzny trojaka przejęło kilka księstw śląskich, a także Transylwania, Republika Dubrownika i Prusy[1]. Oprócz najpopularniejszej nazwy dla monet trzygroszowych (tj. „trojak”) oraz nazwy „potrójny” występującej w Wielkim Księstwie Litewskim[2], na ziemiach, gdzie monety te znajdowały się w stałym obiegu, spotykane są również określenia takie jak: „dutka”[3], „babka”[4], „dudek”[5], „dydek”[5]. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
