USS Rabaul (CVE-121)

USS Rabaul (CVE-121)

Klasa	lotniskowiec eskortowy
Typ	Commencement Bay
Historia
Stocznia	Todd Pacific Shipyards
Położenie stępki	2 stycznia 1945
Wodowanie	14 czerwca 1945
Stany Zjednoczone
Nazwa	USS „Rabaul” (CVE-121)
Wejście do służby	nabyty 30 sierpnia 1946 i umieszczony w rezerwie
Wycofanie ze służby	skreślony z listy 1 września 1971
Los okrętu	sprzedany na złom 25 sierpnia 1972
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	11 373 długich ton (11 556 t)
Długość	169,9 m
Szerokość	22,9 m
Zanurzenie	9,3 m
Napęd
2 turbiny parowe, 2 śruby napędowe 16 000 shp
Prędkość	19 węzłów
Uzbrojenie
2 × 127 mm (2 × I) 36 × 40 mm 20 × 20 mm
Wyposażenie lotnicze
33 samoloty
Załoga	1066 ludzi
Multimedia w Wikimedia Commons

USS Rabaul (CVE-121) – lotniskowiec eskortowy typu Commencement Bay, który został zbudowany dla United States Navy.

Stępkę pod USS „Rabaul” położono 2 stycznia 1945 roku w stoczni Todd Pacific Shipyards w Tacoma (Waszyngton), zwodowano go 14 czerwca 1945 roku, ukończono przez Commercial Iron Works w Portland (Oregon) i dostarczono do United States Navy 30 sierpnia 1946 roku. USS „Rabaul” został nazwany od miasta Rabaul, strategicznie ważnego portu na Pacyfiku podczas II wojny światowej^[1].

Przyjęty do 19 Floty (Flota Rezerwowa Pacyfiku), USS „Rabaul” zacumował w Tacoma, nie podejmując żadnej aktywnej służby. Lotniskowiec został tam zatrzymany we wczesnych latach zimnej wojny i służył jako rezerwa mobilizacyjna na wypadek wojny ze Związkiem Radzieckim. Przeklasyfikowany jako CVHE-121 w czerwcu 1955 roku, został przeniesiony do San Diego Group Floty Rezerwowej Pacyfiku w czerwcu 1958 roku i przeklasyfikowany na AKV-21 w maju następnego roku. Pozostał w rezerwie w San Diego do 1 września 1971 roku, kiedy to skreślono go z Naval Vessel Register. USS „Rabaul” został sprzedany 25 sierpnia 1972 roku firmie Nicolai Joffe Corporation z Beverly Hills (Kalifornia) w celu złomowania w rejonie zatoki San Francisco w Richmond (Kalifornia), dawnej stoczni Kaiser Shipbuilding Yard nr 3^[1].

Krótko przed złomowaniem wykorzystano go w końcowych scenach filmu Siła magnum (1973), z Clintem Eastwoodem w roli głównej^[2].