|
U Pana Boga za piecem
U Pana Boga za piecem – polski film fabularny z 1998 w reżyserii Jacka Bromskiego, pierwsza część tetralogii filmowej obejmującej również U Pana Boga w ogródku (2007), U Pana Boga za miedzą (2009) i U Pana Boga w Królowym Moście (2024). Film był kręcony w podlaskiej dyskotece Panderoza, która znajduje się niedaleko Janowa[1]. Fabuła Autobus, przewożący handlarzy z Białorusi, zostaje na Podlasiu zatrzymany przez członków ukraińskiej mafii, a jego pasażerowie sterroryzowani. Przestępcy żądają w lesie haraczu. Jedna z pasażerek, Marusia, nie chcąc złożyć okupu zostaje wysadzona na pobliskim przystanku autobusowym. Po wypadku spowodowanym przez tych samych członków mafii, w wyniku którego policyjny polonez ląduje w rowie, kobieta postanawia złożyć zeznania w posterunku Policji w Królowym Moście. Mimo złożenia zeznań postanawia pomieszkać w mieście parę dni, mając nadzieję na zwrócenie zabranych dolarów. Zostaje ugoszczona w organistówce, w pobliskiej parafii. Przy okazji poznaje Witka, organistę. Wiedząc, że niedługo będzie musiała opuścić Polskę, zobowiązuje się zaśpiewać „Ave Maria” na ślubie córki wójta Królowego Mostu. W międzyczasie komendant Królowego Mostu prowadzi śledztwo przeciw bossowi ukraińskiej mafii, „Gruzinowi”. Po pewnym czasie namierza przestępcę, zastawia na niego pułapkę i odzyskuje pieniądze Marusi. Tym sposobem przepędza mafię z Królowego Mostu, narażając się jednocześnie proboszczowi tej miejscowości, gdyż w trakcie swej akcji postrzelił „Gruzina”. Marusia, odzyskawszy swe pieniądze, zamierza wrócić do rodzinnych stron, jednakże Witek, poznany organista, prosi ją o rękę. Ostatecznie Witek wraz z Marusią zostają w Królowym Moście. Obsada
Nagrody
Przypisy
Linki zewnętrzne
Information related to U Pana Boga za piecem |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
