Urszula Niepokojczycka

Urszula Niepokojczycka

Maria Urszula Karolina Niepokoyczycka

Karolina

Urszula Niepokoyczycka (1938)
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1901 Planta (województwo lubelskie)
Data i miejsce śmierci	21 lipca 1990 Gdańsk
Zawód, zajęcie	lekarka
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Maria Urszula Karolina Niepokojczycka (Niepokoyczycka, Niepokóyczycka) (ur. 17 sierpnia 1901 w Plancie, zm. 21 lipca 1990 w Gdańsku) – polska lekarka, doktor nauk medycznych, działaczka społeczna, uczestniczka powstania warszawskiego, dama Orderu Wojennego Virtuti Militari.

W młodości, w czasie studiów na Uniwersytecie Warszawskim, działała w organizacjach ideowych młodzieży akademickiej. Należała do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Wyższych. W 1922 roku była członkinią zarządu OMN^[1]. Od 1923 roku należała do tajnego „Zet”-u^[2] (złożyła przyrzeczenie jako siostra zetowa 6 lutego 1923 roku)^[3].

Ukończyła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskała doktorat nauk medycznych. Pracowała jako lekarka.

W tym czasie otrzymała Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowy Medal za Długoletnią Służbę i w 1939 roku Srebrny Krzyż Zasługi^[4] za zasługi w służbie państwowej^[5].

W czasie II wojny światowej była wolontariuszką w Szefostwie Sanitarnym Armii „Warszawa” podczas kampanii wrześniowej. Za bohaterską postawę otrzymała Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari z rąk gen. Rómmla 23 września 1939, a w miesiąc później także Złoty Krzyż Zasługi.

Wstąpiła do Armii Krajowej (numer legitymacji AK: 2840). W czasie powstania warszawskiego pracowała w punkcie sanitarnym przy ul. Jasnej 10, następnie w szpitalu polowym przy ul. Chmielnej 26 w oddziale „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej). Po powstaniu wyszła z Warszawy razem z rannymi powstańcami^[6].

Urszula Niepokoyczycka była córką Jana Teofila i Wandy Jadwigi z domu Dzięciołowskiej. Jej starszy brat, Stefan, zginął w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku (trzecim dzieckiem Jana i Wandy była Zofia)^[7].

W dwudziestoleciu międzywojennym mieszkała w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 31 (w 1923 roku)^[8], przy ul. Hortensja 4 (w 1925 roku)^[9] i przy ul. Marszałkowskiej 95 (w 1933 roku)^[10].

Nie założyła rodziny.

• Zdjęcie Urszuli Niepokoyczyckiej na koniu, z bratem Stefanem, w 1919 roku

• Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.