Uczestniczące zespoły Grupa północna Grupa południowa
Prócz czternastu południowoafrykańskich zespołów ponownie w zawodach wziął udział argentyński zespół Pampas XV, a także po raz pierwszy drużyna Limpopo Blue Bulls wydzielona z części terytorium Blue Bulls[1][2]. Pomimo informacji o powrocie do rozgrywek[3], ostatecznie ponownie nie wystartował namibijski zespół Welwitschias.
Szesnaście uczestniczących zespołów rywalizowało zatem w pierwszej fazie systemem kołowym podzielone na dwie ośmiozespołowe grupy, następnie czołowe czwórki z każdej z grup awansowały do fazy pucharowej złożonej z ćwierćfinałów, półfinałów i finału[4][5].
Obsada ćwierćfinałów była identyczna jak w poprzednim sezonie[6]. Z tych pojedynków zwycięsko wyszły zespoły Golden Lions[7], Pumas[8], Western Province[9] i po raz pierwszy Eastern Province Kings[10]. W finale spotkały się dwie drużyny z grupy północnej, Golden Lions i Pumas[11], a finał na swoją korzyść rozstrzygnęła ta pierwsza, zdobywając swój piąty tytuł w tych rozgrywkach[12][13].
Debiutujący w rozgrywkach zespół Limpopo Blue Bulls przegrał wysoko wszystkie spotkania wyraźnie odstając od reszty drużyn – w drugiej kolejce Leopards wynikiem 113–3 pobili rekord zdobytych punktów (113), różnicy punktów (110), przyłożeń (17) i udanych podwyższeń (14) w Vodacom Cup[14], tydzień później Griquas wynikiem 124–5 zwiększyli te osiągnięcia do 124 punktów, 119 punktów różnicy i 20 przyłożeń[15]. W piątej kolejce zespół Pumas zdobywając 22 podwyższone przyłożenia triumfował 154–0 prócz powyższych rekordów pobił jeszcze najwyższy margines zwycięstwa w historii południowoafrykańskiego rugby (Lowveld-Transkei 163-10 z 1994 roku)[16]. W ostatniej, siódmej kolejce zwycięstwem 161-3 poprawiła go jeszcze drużyna Golden Lions, która zdobyła w tym spotkaniu 25 przyłożeń[17]. Spośród nich Anthony Volmink zdobył rekordowe dziewięć[18] zwyciężając w klasyfikacji przyłożeń z trzynastoma[19], najwięcej punktów w zawodach (154) zdobył zaś Fred Zeilinga[20].
