|
Władysław Sikorski (1889–1977)
Władysław Sikorski[a] (ur. 10 czerwca 1889 w maj. Tiusz, zm. 25 lutego 1977 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 10 czerwca 1889 w majątku Tiusz, w ówczesnym powiecie krasnoufimskim guberni permskiej, w rodzinie Norberta i Elżbiety z Serafinowiczów[3][4]. Był wnukiem zesłańca za udział w powstaniu 1863[5]. W 1910 ukończył szkołę techniczną budowy maszyn w Kungurze[6]. W międzyczasie (od 1 września 1909 do 1 sierpnia 1910) odbył służbę wojskową w rosyjskim 194 pułku piechoty, awansując na kaprala[7]. W październiku 1910 został mianowany chorążym rezerwy[7]. W sierpniu 1911 został zatrudniony w firmie Koziełł-Poklewski, w kopalniach azbestu na Uralu na stanowisku kierownika ruchu działu technicznego kopalń[5]. 1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej[8]. W szeregach 9 pułku strzelców kaukaskich (ros. 9-й Кавказский стрелковый полк) walczył przeciwko Turkom na froncie kaukaskim[5]. 3 stycznia 1915 został ranny pod wsią Saurmek w Kaukazie Południowym[6][9]. W kwietniu tego roku wrócił do pułku i dowodził kompanią, a później batalionem w walkach przeciwko Niemcom[5]. Awansował na podporucznika[7]. 1 sierpnia 1915 został przydzielony do 3 Kaukaskiej Dywizji Strzelców (ros. 3-я Кавказская стрелковая дивизия) na stanowisko adiutanta sztabu. W 1916 awansował na porucznika[7]. Później (do 8 grudnia 1917) pełnił obowiązki kierownika obrony gazowej dywizji[5]. Następnie wrócił na Ural i objął stanowisko dyrektora huty szkła w Ertarce[10]. W sierpniu 1918 jako ochotnik wstąpił do 1 pułku strzelców polskich im. Tadeusza Kościuszki, który organizował się w Ufie[5][11]. W październiku tego roku wyruszył na front ufimski, gdzie walczył przeciwko bolszewikom[5]. 23 maja 1922 były dowódca 5 Dywizji Strzelców Polskich pułkownik Kazimierz Rumsza we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał:
W lutym 1919 awansował na kapitana[14]. W maju tego roku został przydzielony do sztabu 5 Dywizji Strzelców Polskich na stanowisko szefa II Biura[5]. 2 września 1919 awansował na majora[14]. 10 stycznia 1920, po kapitulacji dywizji na stacji kolejowej Klukwiennaja, dostał się do niewoli bolszewickiej, w której był „maltretowany w najokrutniejszy sposób”[5]. W październiku 1921, po uwolnieniu z niewoli, przyjechał do Polski, został przyjęty do Wojska Polskiego i wcielony do 82 pułku piechoty[5]. 10 lutego 1922, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy[5][14]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 163. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[15][16]. Posiadał przydział w rezerwie do 82 pp w Brześciu nad Bugiem[17][18][19]. Po zwolnieniu ze służby wojskowej został zatrudniony w Gazowni Miejskiej w Łodzi na stanowisku inspektora Wydziału Sieci Rur Gazowych[6]. Na tym stanowisku pracował do 1939[20]. Mieszkał w Łodzi przy al. 1 Maja 34 m. 7[10]. Obowiązki zawodowe łączył z działalnością społeczną w Związku Oficerów Rezerwy (członek zarządu okręgu), Związku Hallerczyków (prezes chorągwi) oraz Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (instruktor obrony gazowej II kategorii)[21]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”[22]. We wrześniu 1939 został wyreklamowany od służby wojskowej, a następnie ewakuowany przez Rumunię do Francji[20]. 11 października 1939 został przyjęty do Wojska Polskiego we Francji i skierowany do Obozu Coëtquidan na stanowisko zastępcy komendanta obozu[23]. 3 maja 1940 awansował na podpułkownika[14]. 21 czerwca 1940 ewakuował się do Wielkiej Brytanii[14]. Od 26 czerwca 1940 do 19 sierpnia 1941 był polskim komendantem miasta Glasgow, a następnie zastępcą komendanta Kwatery Głównej w Londynie[14]. 14 kwietnia 1942 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Rodzin Wojskowych[14]. Od 2 października 1945 do 15 lutego 1946 pozostawał w rezerwie personalnej oficerów[14]. 21 lutego 1946 wrócił do kraju[24]. Zmarł 25 lutego 1977 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera W-X-4-14-9)[25][26]. W czerwcu 1928 ożenił się z Haliną z Nowickich (1891–1977), z którą miał dwie córki: Bognę (ur. 1929), po mężu Wierucką i Rosławę (1931–2021), po mężu Dowgird, dyrektorkę Centralnego Ośrodka Metodyki Upowszechniania Kultury w Warszawie[27][4][25][28]. Ponadto sprawował opiekę nad pasierbicą Haliną Marią Zarembą (ur. 1920)[27][29]. Ordery i odznaczenia
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
_podpis.jpg)
