16 sierpnia 1914 wstąpił w szeregi Legionów Polskich[13]. Początkowo służył w 2, a następnie 3 pułku piechoty[14]. Od 21 maja do 22 lipca 1915 był frekwentantem Szkoły Podchorążych Legionów Polskich[15][16]. Po ukończeniu kursu został mianowany aspirantem oficerskim z oznakami sierżanta i poborami plutonowego oraz przydzielony do III Baonu Uzupełniającego[17]. 28 lipca tego roku został przeniesiony do 9. kompanii III baonu 6 pułku piechoty[18]. 15 grudnia 1915 otrzymał najwyższe uznanie Komendy Legionów Polskich „za pełną poświęcenia i gorliwości wielomiesięczną służbę i waleczność w obliczu nieprzyjaciela”[19]. 1 kwietnia 1916 został mianowany chorążym piechoty[20]. Wyróżnił się 3 sierpnia 1916 w bitwie pod Sitowiczami nad Stochodem. W 1922 major Tomasz Strózik były dowódca 9. kompanii 6 pp we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał: „podczas ognia huraganowego na pozycję trzeciego baonu dnia 3 VIII 1916 pod Sitowiczami z własnej inicjatywy przebiegał kilkakrotnie odcinek kompanii zachęcając żołnierzy do wytrwałości i podnosząc swym spokojem i zimną krwią ducha kompanii. Poza tym we wszystkich walkach odznaczył się niezwykłą ofiarnością i poświęceniem spełniając sumiennie najtrudniejsze misje”[21][22]. Za ten czyn został pośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy[23][24]. 3 listopada 1917 został wywieziony do Bustia-Haza i Visk i tam wcielony do armii austriackiej (grupa szkolenia polowego armii)[25]. Później walczył na froncie włoskim[24].
Nazwisko i imię Władysława Tarady zostało wyryte na kamiennej tablicy „Miasto Bochnia swoim Bohaterom 1920–1930”, umieszczonej na ścianie frontowej budynku starostwa w Bochni[31].
Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
